Το τραύμα του Άρη
Ο Άρης είναι ο πλανήτης του πολέμου, της ορμής, της κατάκτησης, της λίμπιντο.
Σαν στρατιώτης με το κράνος στραβό και τις κόρες των ματιών διεσταλμένες από την καφεΐνη. Κι όμως, πίσω από τη φανέλα με το αίμα και τον ιδρώτα, κρύβεται ένα άλλο μυστικό: το τραύμα του. Γιατί κανένας πολεμιστής δεν βγαίνει αλώβητος από την ίδια του την επιθυμία.
Το τραύμα του Άρη δεν είναι μόνο η πληγή που αφήνει η μάχη, είναι η ίδια η ανάγκη να πολεμάς. Είναι το κάψιμο που νιώθει ο άνθρωπος όταν η ενέργειά του δεν βρίσκει διέξοδο, όταν η οργή στρέφεται εναντίον του, όταν το σπαθί που σήκωσε στον ουρανό καρφώνεται τελικά στο ίδιο του το πλευρό. Και εκεί, μέσα στο αίμα, ανακαλύπτει ότι δεν είναι ήρωας αλλά απλώς ένα πλάσμα που θέλει να επιβιώσει, να ακουστεί, να νιώσει ζωντανό.
Ψυχολογικά, το τραύμα του Άρη μοιάζει με το σπασμένο γκάζι στο αυτοκίνητο: πατάς, πατάς, αλλά ο κινητήρας πνίγεται. Η επιθυμία γίνεται ανυπόφορη και το σώμα κουβαλάει το βάρος μιας μάχης, που δεν ξεκίνησε ποτέ.
Φιλοσοφικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Άρης είναι ο καθρέφτης της ίδιας της ύπαρξης: η φλόγα που μας σπρώχνει μπροστά, αλλά και η φωτιά που μας καίει τα χέρια. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς την ώθηση του Άρη, αλλά δεν μπορεί και να την κουμαντάρει πάντα.
Και εκεί που η ψυχανάλυση μιλά για καταπιεσμένα ένστικτα και η φιλοσοφία για την πάλη του «Είναι», ο Άρης γελάει. Με ένα γέλιο τραχύ, σαν την αόρατη ρωγμή που ανοίγει κάθε φορά που η ύπαρξη συνειδητοποιεί τον εαυτό της, ψιθυρίζει: «Εγώ είμαι το τραύμα σου κι εσύ είσαι το δικό μου». Γιατί το τραύμα δεν είναι εξωτερικό. Είναι ο ίδιος ο μηχανισμός που σε κρατάει όρθιο αλλά σε πληγώνει με τον ίδιο ρυθμό.
Το παράδοξο είναι πως αυτό το τραύμα κρύβει και τη θεραπεία του. Όταν αναγνωρίσεις ότι η ορμή σου δεν είναι μόνο για να νικήσεις αλλά και για να δημιουργήσεις, τότε το σπαθί γίνεται πινέλο και η μάχη χορός. Ο Άρης δεν σου ζητάει να γίνεις ειρηνιστής. Σου ζητάει να γίνεις αλχημιστής. Να μετατρέψεις την οργή σε κίνηση, την επιθετικότητα σε επιθυμία, την πληγή σε μοίρασμα.
Και στο τέλος, ίσως καταλάβουμε ότι το τραύμα του Άρη είναι το ίδιο το δώρο του: μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι πόλεμος, αλλά και παιχνίδι. Ότι μπορείς να χτυπηθείς, να ματώσεις, να ουρλιάξεις και πάλι να γελάσεις με το παράλογο της ύπαρξης. Γιατί, κακά τα ψέματα, χωρίς λίγο αίμα στο πεζοδρόμιο, καμία ιστορία δεν αξίζει να ειπωθεί.
Κάποιοι ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως τα ένστικτα είναι επτά. Τα εξής τρία: το ένστικτο της αυτοσυντήρησης! Το τραύμα του Άρη είναι αδιαχώριστο από αυτό το αρχέγονο ένστικτο. Εδώ, ακόμη και ο Φρόιντ θα χαμογελούσε πονηρά: το ένστικτο του Eros (η ώθηση προς τη ζωή) και του Thanatos (η ώθηση προς τον θάνατο) παλεύουν στο ίδιο πεδίο.
Ο Άρης δεν πολεμά για χάρη του αίματος, ούτε για να φανεί «γενναίος» στον καθρέφτη της Ιστορίας. Πολεμά γιατί βαθιά μέσα του ξέρει ότι χωρίς αγώνα δεν υπάρχει συνέχεια. Το ένστικτο αυτό είναι που τον κάνει να ορμά, αλλά και να προσέχει, να διεκδικεί, αλλά μόνο εκεί όπου η ζωή του ή η ψυχή του απειλείται. Δεν είναι ο σφαγέας των άσκοπων μαχών, αλλά ο φύλακας της ίδιας μας της ζωής, η φυγόκεντρος δύναμη που προστατεύει τα σύνορα του «Είναι» από την εισβολή της ανυπαρξίας.
Κι εδώ ακριβώς κρύβεται η σοφία του: ο Άρης δεν σηκώνει σπαθί χωρίς σκοπό. Αν η μάχη δεν έχει νόημα, το όπλο μένει στη θήκη. Γι αυτό και στις περισσότερες αναπαραστάσεις, κάθεται με την ασπίδα και το δόρυ ακουμπισμένα δίπλα. Ο σκοπός είναι που δίνει κατεύθυνση στη βία και τη μετατρέπει από τυφλή καταστροφή σε ζωντανή κίνηση. Κάθε φορά που ο Άρης ξεσπά, είναι γιατί μέσα μας υπάρχει κάτι που κινδυνεύει να σβήσει: η ταυτότητα, η επιθυμία, η ίδια η φλόγα της ύπαρξης. Κι έτσι η σύγκρουση δεν είναι πολυτέλεια. Είναι το τελευταίο ανάχωμα πριν το σκοτάδι.
Από εκεί προκύπτει και το πιο λεπτό μυστικό: η θέση του Άρη στον ζωδιακό κύκλο και στον οίκο που κατοικεί, δείχνει με ακρίβεια όχι απλώς το πού μαχόμαστε, αλλά και τις φοβίες, συνειδητές ή ασυνείδητες.
Εκεί, μέσα στις φοβίες, ο Άρης ορθώνει το δόρυ του, όχι για να μας κάνει «ήρωες», αλλά για να μας δείξει ότι κάθε μάχη που δίνουμε είναι ο καθρέφτης των πιο ευάλωτων μας σημείων.
Διάβασε επίσης: