Η σκηνή του ωροσκοπίου: Ο Εαυτός ως θέατρο αρχετυπικών δυνάμεων
Η Αστρολογία ως συμβολικό σύστημα αυτογνωσίας
Η αστρολογία δεν είναι μόνο ένα σύστημα πρόβλεψης αλλά ένας συμβολικός χάρτης της ψυχής. Κάθε ωροσκόπιο αποτελεί έναν δυναμικό μύθο σε εξέλιξη, μια ιστορία γραμμένη στη γλώσσα των πλανητών.
Οι πλανήτες, τα ζώδια, οι οίκοι και οι όψεις λειτουργούν ως φορείς αρχετύπων. Είναι διαχρονικές μορφές και δυνάμεις που ενεργοποιούνται στο βίωμα, στη συνείδηση και στο ασυνείδητο. Δεν μιλάμε λοιπόν, για εξωτερικά «γεγονότα», αλλά για εσωτερικά νοήματα που ζητούν ενσάρκωση.
Καθένας μας φέρει αυτές τις δυνάμεις, τις ζωντανές οντότητες που εκφράζονται μέσα από τους πλανήτες, στο ψυχικό του θέατρο, άλλοτε συνειδητά και άλλοτε προβολικά, μέσα από σχέσεις, κρίσεις, αποφάσεις, εσωτερικές μάχες.
Ένας αστρολογικός χάρτης δεν είναι στατική εικόνα. Είναι μια δυναμική σκηνή αρχετυπικών δυνάμεων σε διαρκή διάλογο ή σύγκρουση. Κάθε πλανητική θέση ή όψη (σύνοδος, τετράγωνο, αντίθεση, τρίγωνο), είναι μια σχέση μεταξύ αρχετύπων, όχι μόνο γεωμετρική, αλλά υπαρξιακή.
Αν για παράδειγμα, έχεις τον Άρη σε τετράγωνο με τη Σελήνη, δεν έχεις απλώς «κακή σχέση ή διαμάχες με τη μητέρα και το οικογενειακό περιβάλλον». Φέρεις το αρχέτυπο της εσωτερικής σύγκρουσης ανάμεσα στο ένστικτο της προστασίας και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που σε σπρώχνει στη μάχη. Το ζεις μέσα σου, το προβάλλεις στους άλλους, το συναντάς ξανά και ξανά, μέχρι να αναγνωρίσεις τα δύο πρόσωπα ως μέρη του ίδιου σου του εαυτού.
Ο Ήλιος σε αντίθεση με τον Ποσειδώνα μπορεί να δηλώνει σύγχυση ταυτότητας, πόθο υπέρβασης, πειρασμό διαφυγής. Το αρχέτυπο του ήρωα που κοιτά τον ουρανό και ξεχνά τη γη.
Μια όψη Δία-Κρόνου δεν είναι «ευκαιρία με εμπόδια», αλλά το εσωτερικό δράμα ανάμεσα στη δίψα για επέκταση και την ανάγκη για όριο. Είναι ο Δίας που θέλει να πετάξει και ο Κρόνος που τον συγκρατεί.
Η δραματουργία, η σκηνική ένταση του ωροσκοπίου, δεν είναι προορισμένη να «λυθεί». Είναι πεδίο δράσης, απόφασης, ηθικής. Κάθε σου επιλογή είναι είτε συμμετοχή είτε αποφυγή του αρχετυπικού διαλόγου.
Από την Προβολή στη Συμμετοχή
Η αστρολογία ως σύστημα αυτογνωσίας μάς καλεί να μεταβούμε από τη θέση του παθητικού σε αυτήν του ενσυνείδητου συμμετέχοντα. Το ερώτημα δεν είναι «τι σημαίνει αυτό το τετράγωνο», αλλά πώς εσύ ενσαρκώνεις το δράμα αυτών των αρχετύπων.
Μπορείς να ακούσεις τον Κρόνο χωρίς να φοβηθείς; Μπορείς να επιτρέψεις στον Ποσειδώνα να σε αποσυνθέσει χωρίς να χαθείς; Μπορείς να σταθείς απέναντι στον Πλούτωνα αποδεχόμενος σκληρές αλήθειες;
Η παθητική συμμετοχή γίνεται μέσω της ταύτισης με τον έναν ή τον άλλο πόλο της όψης. Όταν ταυτίζεσαι με τον ένα πλανήτη, τότε προβάλλεις σε κάποιο άλλο πρόσωπο τον άλλον πλανήτη της όψης.
Για παράδειγμα, σε μια αντίθεση Αφροδίτης-Πλούτωνα, θα ταυτιστείς με την Αφροδίτη; Τότε θα κάνεις μια σχέση πάθους με κάποιον που θα προβάλεις επάνω του τον Πλούτωνα και τότε αυτός μπορεί να σου κάνει ακραίες σκηνές ζήλιας. Ή μήπως θα γίνει το αντίστροφο; Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αντιληφθείς πως η όψη είναι στον δικό σου χάρτη και εκφράζει δικά σου ψυχικά περιεχόμενα.
Το ζητούμενο λοιπόν, δεν είναι να «ξεφύγεις» από το ωροσκόπιό σου, αλλά να το ζήσεις ως τελετουργία αυτοσυνείδησης, όπου οι πλανήτες δεν είναι εχθροί ή σωτήρες, αλλά φωνές του ίδιου πολυπρόσωπου Εαυτού.
Το ωροσκόπιο, τελικά, είναι ένας χάρτης μυθολογικών δυνάμεων σε εξέλιξη. Ένας ζωντανός οργανισμός που μιλά, όχι με προβλέψεις αλλά με συμβολισμούς. Δεν σου λέει «ποιος θα γίνεις». Σου αποκαλύπτει ποιοι σε κατοικούν.
Η αστρολογία, όταν διαβάζεται μυθολογικά, δεν είναι μαντεία αλλά τέχνη ανάγνωσης του Εαυτού μέσω του συμβόλου. Κι αν υπάρχει μια αλήθεια στον χάρτη σου, αυτή είναι η εξής:
Είσαι πολλά πρόσωπα. Είσαι η σκηνή ενός έργου που διαδραματίζεται. Και αυτό το έργο δεν έχει τελειώσει ακόμα…
Διάβασε επίσης:
