Αστρολογικό δελτίο για όλα τα ζώδια, από 16/6 έως 20/6

Ο δαίμων του Αστρολογείου

Ο Κρόνος, ο Πλούτωνας κι ο Χείρωνας συνεδριάζουν πίσω από κλειστές πόρτες κι εσύ περιμένεις με αγωνία το κοινό ανακοινωθέν τους.
«Θα ζήσω γιατρέ μου;», ρωτάς και ξαναρωτάς μα απόκριση δεν παίρνεις. Πας από μαντείο σε αστρολογείο, μα οι χρησμοί των προφητών παίζουν με τον πόνο σου, με μόνη σταθερά την οικονομική σου αφαίμαξη. Ή στραβά ξύπνησε ο μάντης ή στραβά αρμενίζει...
Μέχρι που αυτός ο μικρός αιρετικός δαίμονας που η καλή νεράιδα πρόλαβε να χώσει στα μωρουδιακά σου, σου βάζει την ιδέα: Κι αν τους παρατήσω να βουρλίζονται στα διατάγματά τους;
Να αποστερηθούν όλοι το βασανισμένο κοινό τους;

Χα χα χα! Πλάκα θα έχει...

Είσαι στο «τσακ» να αμφισβητήσεις στην πράξη κάθε σταθερή αξία, του παρελθόντος του παρόντος και του μέλλοντος, να γίνεις ένας αναρχικός και μηδενιστής. Εφ’ όλης της ύλης...

Άμα, πια... Δεν με θέλετε εσείς μια, δεν σας θέλω εγώ δέκα!

Είσαι έτοιμος να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να αλλάξεις γαλαξία. Να πας στο άγνωστο με βάρκα την άγνοια κινδύνου, όπως τότε που ήσουνα μωρό κι εξερευνούσες τον κόσμο.
Τότε πέρασες δυναμικά από την ιδιότητα του κολυμβητή σε αυτήν του πεζοπόρου και τώρα καλείσαι να πράξεις κάτι ανάλογο, να πετάξεις με τα πνευματικά φτερά σου σε ένα νέο περιβάλλον, αφού το παλιό σου το βαρέθηκες.

Μα να που εμφανίζονται και οι τελευταίοι δισταγμοί, το κύκνειο άσμα του δεσμώτη εαυτού σου..
Μακριά από την θέρμη της νιότης σου, φοβάσαι ότι δεν θα τα καταφέρεις ή λες «άσε τους άλλους να αλλάξουν, εγώ πια έκλεισα τον κύκλο μου».

Σαν να λες ότι η ημέρα σου τελείωσε και δεν θα ξανάρθει άλλη. Ότι πεθαίνεις, χωρίς δικαίωμα Ανάστασης.

Ένας ανόητος φόβος, κόντρα σε κάθε φυσικό κύκλο.

Ο Ήλιος δύει για να ανατείλει μια νέα ημέρα. Την άνοιξη διαδέχεται το θέρος, το φθινόπωρο κι ύστερα ο χειμώνας, για να έρθει μια νέα άνοιξη, διαφορετική κι ας μοιάζει με την προηγούμενη.
Μην κλείνεις λοιπόν τα μάτια μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα και βαυκαλίζεσαι πως ο κόσμος σου είναι ένα κλειστό σύστημα, που δεν επιδέχεται αλλαγών.
Ούτε κι ο Θεός ο ίδιος δεν το δέχεται αυτό κι έχει φροντίσει να διασπείρει μέσα στους τοποτηρητές της συμπαντικής τάξης και μερικούς διαπρύσιους κήρυκες της ανανέωσης. Είτε της ειρηνικής, είτε της βίαιης. Κι όλοι, ένθεν κακείθεν, είναι παιδιά του, αυτά που έμαθες να ξεχωρίζεις με το όνομα τους κοιτώντας τον εαυτό σου στον Καθρέφτη. Τα ζώδια και οι πλανήτες σου αποκαλύφθηκαν για να κατανοήσεις το κοσμικό σχέδιο, του οποίου είσαι μέρος και ταυτόχρονα ο ανθός του.

Αλλά επειδή ο δαίμονάς σου σε βλέπει να αμφιταλαντεύεσαι ακόμη, ανάμεσα στην θανάσιμη στασιμότητα και την εξέλιξη σου, βάζει τα μεγάλα μέσα κι αρχίζει τον «εξάψαλμο»:

«Ου να μου χαθείς! Εσύ μέχρι σήμερα βλέπεις και διαλέγεις ό,τι νομίζεις πως σε συμφέρει. Ό,τι κουκουλώνει την ανασφάλειά σου, ό,τι θάβει τα όνειρά σου. Να γιατί δεν ονειρεύεσαι πια.
Μαθημένος στα έτοιμα και τα σίγουρα, ξορκίζεις μια βίαιη ανατροπή κάνοντας όμως ουσιαστικά αυτό που την προκαλεί για να συμβεί. Διώχνεις τους κήρυκες της αλλαγής, τους εξορίζεις από τον κόσμο σου, τους θεωρείς μιάσματα, αιρετικούς, επικίνδυνους αναρχικούς. Τι περιμένεις λοιπόν ύστερα από αυτό; Να σου φερθούν οι «βάρβαροι» με τον προσήκοντα σεβασμό προς το πρόσωπο σου. Μα την αγάπη και την συμπόνια που ζητάς από αυτούς, εσύ πρώτος την εξόρισες μαζί τους.

Κι όλα αυτά για να μην χάσεις την τάξη σου, τη βολή σου.
Καταστέλλεις αντί να συνδιαλέγεσαι. Ή πιο σωστά νομίζεις ότι καταστέλλεις, αφού όπως σου είπαν εδώ και χιλιάδες χρόνια σε μια πλειάδα διδακτικών μύθων, όλοι τελικά παθαίνουν αυτό που φοβούνται περισσότερο. Όλοι, ακόμη και οι πιο ισχυροί, βιώνουν την «κατάρα» τους.
Όσο γερά δομημένος ή συγκροτημένος κι αν είναι ο κόσμος σου, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος αν δεν μπορέσεις να τον εξελίξεις. Και δεν νοείται μια νέα αρχή χωρίς αυτό που ονομάζεις τέλος.

Θα μου πεις, "Τι; Θα πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων τις ηρωικές κατακτήσεις του εγώ μου; Θα διαγράψω μονοκοντυλιά τις κατακτήσεις των προγόνων μου κι όλα αυτά που με έκαναν σήμερα να ονομάζομαι άνθρωπος;"

Όχι ακριβώς... Το παρελθόν υπάρχει για να σε διδάσκει, όχι για να γαντζώνεσαι πάνω του και να κλείνεις την ζωή σου σε ένα μουσείο.
Τιμή του πρέπει, όχι βαλσάμωμα κι αν θες να ξέρεις εκείνο θα έρθει να σε βρει από μόνο του, όταν σταθείς αμήχανος μπροστά στις εξελίξεις του παρόντος. Όταν σταθείς αμήχανος μπροστά σε μια ακόμη έκλειψη.
Αν λοιπόν το παρελθόν σου δεν έχει να επιδείξει παρά μόνον το πνίξιμο κάθε αντίθετης φωνής, τότε όλες αυτές οι φωνές μέσα σε μια στιγμή θα γίνουν βουή που θα σε καταπιεί. Αν όμως το παρελθόν σου είναι διαποτισμένο από τον σεβασμό στην ζωή, την δημιουργία και τελικά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, τότε θα έρθει σαν μια καλή νεράιδα για να σε βγάλει από το αδιέξοδο και να σου δείξει τον σωστό για σένα δρόμο.

Και σουτ, μην βγάλεις άχνα μέχρι να τελειώσω. Σε πήρα μονότερμα, ούτε μια στάλα νερό δεν ήπια, μα θα τα ακούσεις όλα!

Ξέρω πως δεν σου είναι εύκολο να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν, να εγκαταλείψεις αρχές και αξίες που σε συντροφεύουν χρόνια τώρα. Υποψιάζεσαι ότι αν τραβήξεις ένα τούβλο από το οικοδόμημα σου, τότε αυτό θα καταρρεύσει. Γι’ αυτό, ακόμη κι αν πρόκειται για ένα άχρηστο, άρρωστο ή στραβό τούβλο, εσύ το κρατάς στη θέση του, βρέξει χιονίσει.
Μα κάθε είδους κρίση, δυναμωμένη από το δικό σου πείσμα, έρχεται για να αφαιρέσει από το οικοδόμημα σου όλα αυτά τα τούβλα που είναι συνυφασμένα με τα λάθη σου, με τις παρανοήσεις σου που έγιναν νόμος εξ αιτίας του αθεράπευτου εγωισμού σου. Έρχεται να αναδείξει τα πραγματικά κενά σου.

Κι αν το οικοδόμημά σου τελικά καταρρεύσει, επειδή ήταν όλο κτισμένο με λάθη, τότε μην απελπίζεσαι. Πιάσε δουλειά, κτίζοντας τον νέο κόσμο σου.

Και μην το κάνεις σαν τους δήθεν επιστήμονες, που όταν ο Γαλιλαίος τους κάλεσε για να δουν από το τηλεσκόπιο του τα τέσσερα φεγγάρια του Δία, εκείνοι αρνήθηκαν, βρίσκοντας διάφορες φαιδρές δικαιολογίες. Φοβήθηκαν ότι αναγνωρίζοντας μια νέα πραγματικότητα, θα έπρεπε αναγκαστικά να γκρεμίσουν όλη την κοσμοθεωρία που συνόδευε την δοκησίσοφη άγνοια τους. Η Γη, ο Πάπας και βέβαια οι ίδιοι δεν θα ήταν πια το κέντρο του κόσμου... ω τι συμφορά!

Να το κάνεις όπως ο εγωιστής γίγαντας του παραμυθιού, που όταν έδιωξε τα «ενοχλητικά» παιδιά από τον κήπο του, βιώνοντας πια έναν μόνιμο χειμώνα, μετανοιωμένος και σοφότερος πήγε ο ίδιος και γκρέμισε την ψηλή μάντρα για να ξαναφέρει πίσω τα παιδιά και την άνοιξη. Την άνοιξη στην καρδιά του.

Είπα και ομίλησα... Ουγκ!»