Νέα χρονιά, νέες ελπίδες. Κούφιες σαν τις προηγούμενες. Ευχές που αιωρούνται από την δύναμη της αδράνειας ή αλλιώς οι «κατά συνθήκην ευχές».
Καλή χρονιά, με υγεία αγάπη και ειρήνη, ευτυχισμένο το 2017!
Πλάκα μου κάνεις;
Μια εικονική ευχή, προς τον εικονικό Θεό σου;
Γιατί τελικά εύχεσαι, χωρίς να πράττεις. Περιμένεις ίσως τον αληθινό Θεό σου να σε σπλαχνιστεί και να τα κάνει όλα τέλεια, μα όπως σου έχω ξαναγράψει, ο Θεός σου δεν μπορεί να σε αναγνωρίσει πίσω από την ψεύτικη εικόνα σου. Έχεις κάνει τα πάντα για να Τον ξεγελάσεις και να που σχεδόν τα κατάφερες. Άλλαξες τους κωδικούς της επικοινωνίας κι έκανες την προσευχή σου ένα like. Μπήκες για τα καλά στην εικονική πραγματικότητά σου κι ίσως το μόνο που μπορεί να σε βγάλει από αυτήν είναι η Πίστη στον ουσιαστικό εαυτό σου.
Θυμάσαι; Κάποτε ήσουν κι εσύ εκεί. Στις πλατείες και τους δρόμους, σε καφενεία και σοκάκια, σε αυλές και καθιστικά, μιλώντας με συνανθρώπους σου. Τους έβλεπες, τους άγγιζες, οσμιζόσουν τους καημούς και τις προθέσεις τους. Πρότεινες λύσεις στα προβλήματά τους κι εκείνοι έβρισκαν λύσεις στα δικά σου.
Ήταν στενός αυτός ο κύκλος και σου επέτρεπε να ζεις στον μικρόκοσμό σου, μακριά από εξωτερικές προκλήσεις και επικίνδυνους νεωτερισμούς. Τον νοσταλγείς μερικές φορές και τον ξαναπλάθεις στα όνειρά σου, μα ξέρεις ότι τα πράγματα έχουν πάρει πια έναν άλλο δρόμο, χωρίς επιστροφή.
Κάποια χρόνια μετά, έπιανες με λαχτάρα στα χέρια σου την εφημερίδα κι έστηνες το αυτί σου στο ράδιο για να ακούσεις τα τελευταία νέα. Σήκωνες το ακουστικό του τηλεφώνου σου και μίλαγες με Αμερική και Αυστραλία, με αγαπημένα πρόσωπα που δεν μπορούσες να δεις και να αγγίξεις, μα σου αρκούσε η φωνή τους. Τα νέα πια κυκλοφορούσαν γρήγορα και στον μικρόκοσμό σου.
«Σύρμα πάνω, σύρμα κάτω και στα Φάρσαλα μαντάτο»...
Ο κόσμος σου μεγάλωσε απότομα, άκουγες και διάβαζες για πράγματα φρικτά αλλά και θαυμαστά που γίνονταν σε όλη τη χώρα, σε όλον τον πλανήτη σου.
Ύστερα ήρθε η τηλεόραση.
Την πίστεψες, την λάτρεψες, γιατί δεν μπόρεσες ποτέ να αντισταθείς στην δύναμη της εικόνας της. Σε μάγεψε. Αυτό όμως το ήξεραν πολύ καλύτερα από εσένα οι εξουσιαστές σου και βάλθηκαν να σε ποτίζουν με τα βολικές «αλήθειες» τους. Η τηλεόραση κοιμίζει τις ανησυχίες σου, σε αποπροσανατολίζει με εύπεπτες συνταγές, πάντα «στο όνομά σου», στον βωμό δηλαδή της τηλεθέασης κι αν χρειαστεί σε τρομοκρατεί με τους γκαιμπελίσκους της.
Μα σου κάνει και κάτι ακόμη, πολύ χειρότερο. Σε κάνει αδρανή. Υποσυνείδητα πιστεύεις ότι όλα όσα γίνονταν στην πραγματική σου ζωή δεν ήταν παρά μια τηλεοπτική εικόνα. Κι έτσι στέκεις ακίνητος, μπροστά στον συνάνθρωπό σου που πέφτει, κτυπά, βασανίζεται και ζητά την βοήθειά σου. Ακίνητος, όπως στον καναπέ σου, περιμένεις πότε θα μπουν οι διαφημίσεις για να αλλάξεις κανάλι.
Μα η εικονική σου πραγματικότητα δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Νέοι μάγοι της τεχνολογίας σου έμαθαν ότι οι δυνατότητες σου ήταν πλέον ανεξάντλητες. Δεν υπήρχε τίποτα που να μην μπορείς να μάθεις, να συζητήσεις ή να διαδόσεις ως πολίτης του διαδικτύου, ως Netizen. Κι ανακάλυψες γρήγορα ότι στο διαδίκτυο δεν υπήρχε τίποτα που δεν μπορείς να υλοποιήσεις. Σου είπαν «πάρε την ελευθερία που λαχταράς», κλείνοντας όμως το μάτι στην ελευθερία των κατώτερων ενστίκτων σου. Αυτή σου πουλάνε, αυτήν αγοράζεις, γι’ αυτό μην απορείς όταν δέχεσαι προσκλήσεις κι αιτήματα φιλίας από αγόρια και κορίτσια που ψάχνουν για πελατεία.
Μην απορείς όταν πάνε να σε εκμεταλλευτούν, όταν σε κοροϊδεύουν, ποντάροντας στα απωθημένα και τα φαντάσματά σου. Όταν προπαγανδίζουν, με βάση τα συμφέροντα τους.
Μην απορείς επειδή οι αισθήσεις σου χώρεσαν όλες σε μια οθόνη και τα μετράς όλα σε bit.
Δεν ξέρεις πια τι να πιστέψεις. Ναι, το ξέρω, σου λείπει η σοφία που θα σε βοηθούσε να διακρίνεις. Ελάχιστοι φρόντισαν για να την αποκτήσεις αλλά κι εσύ πολλές φορές την αρνείσαι γιατί βολεύεσαι να πιστεύεις ότι σου αρκούν η πληροφόρηση και μια στείρα γνώση. Έκανες τις βιβλιοθήκες σου νεκροταφεία, για να καλλιεργήσεις την κενότητα των εντυπώσεων. Μα χωρίς μια φιλοσοφία ζωής, χωρίς μια πολιτική, που διαμορφώνεται από την γνώση των πραγμάτων, κάθε πληροφόρηση μπορεί να είναι μια παγίδα: Να είναι στέρφα σε δημιουργικότητα και συνάμα όπλο κατά της ελεύθερης επιλογής σου. Γιατί εκεί έφτασες, να σκλαβώνεσαι στο όνομα μιας εικονικής ελευθερίας. Ένα εργαλείο έγινε η αλυσίδα σου. Και το οξύμωρο είναι ότι αυτή η αλυσίδα δεν είναι εικονική. Ή μήπως όχι;
Ναι, η επικοινωνία υπάρχει και γιγαντώνεται για σε φέρνει πιο κοντά με τους άλλους αλλά εσύ τελικά κρατάς την απόσταση και λες «αφού μπορώ από μακριά γιατί να μπω στον κόπο να έρθω πιο κοντά;» Αρνείσαι το βίωμα και συνεχίζεις να πλάθεις την εικονική σου ζωή, περιστοιχισμένος από τα ερείπια της δικής σου Βαβέλ, της ανούσιας υπερπληροφόρησής σου. Ζεις τελικά ανάμεσα σε «θορύβους» και «μουτζούρες».
Στάσου λοιπόν και βγες έξω από το τεχνητό τοπίο σου. Σταμάτα για λίγο να ζεις μέσα από τα πλήκτρα σου, προσπέρασε τα πλαστικά όνειρα και τις τεχνητές συνειδήσεις που σε περιβάλλουν. Και δεν σου γράφω να σταματήσεις το ταξίδι σου στον μαγικό κόσμο της επικοινωνίας αλλά να βάλεις για πυξίδα την καρδιά σου και τιμόνι την αλήθεια σου.
Τότε θα πάψουν να σε χρησιμοποιούν τα δίκτυα και θα τα χρησιμοποιείς εσύ.
Έλα πιο κοντά στον Άνθρωπό σου. Άγγιξέ τον, μύρισέ τον, γεύσου τις πίκρες και τις χαρές του. Ξαναβρές το χαμένο μέτρο σου και τις ζεστές αγκαλιές που λογόκρινες στο όνομα μιας υποτιθέμενης ασφάλειας. Δώσε στον λόγο σου ουσία και στην επικοινωνία σου ψυχή.
Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία σου!
