Ξέρεις από τέλος; Σου γράφω για εκείνη την στιγμή, που ο παλιός κόσμος σου υποχωρεί με πάταγο για να παραχωρήσει τη θέση του σε έναν νέο.
Ξέρεις πώς να φερθείς σε μια τέτοια στιγμή;
Σε ερωτώ γιατί μπορεί να πλησιάζει, ίσως κιόλας να την ζεις.
Μπορεί να είναι αυτό που ελπίζεις ή αυτό που φοβάσαι. Μπορεί να είναι το τέλος των βασάνων σου ή το τέλος της ευτυχίας σου. Κι αν είναι το πρώτο πάει καλά... Αν όμως βρεθείς παγωμένος ή τρομαγμένος μπροστά σε αυτό που αποκαλείς τετελεσμένο, μπροστά στην Αποκάλυψή σου, τότε τι θα πράξεις;
Ο Πλούτωνας κι ο Άρης στον Αιγόκερω σέρνουν ξανά τον χορό της Ιστορίας, επισφραγίζοντας το τέλος ενός κύκλου και την αρχή του επόμενου. Μα το «κρυφό» τετράγωνο τους με τον Χείρωνα είναι που τους δίνει εξουσία να φέρουν στο φως τις σκιές, τα φαντάσματά σου, μα και τους κρυμμένους θησαυρούς σου.
Στην παραχωρούν αυτήν την εξουσία κι εσύ, είτε νοιώθεις μικρός κι ασήμαντος, είτε μεγάλος και τρανός, για μια ακόμη φορά καλείσαι να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
Ένα ηφαίστειο η ζωή σου και μέσα σου μάχονται ο άνθρωπος κι ο ανθρωπάκος.
Κι οι δυο τους αδημονούν να επικρατήσουν.
Θα κάνεις το ταξίδι προς τα βάθη σου ή απλά θα τρέξεις στο πουθενά για να σωθείς;
Σου γράφω μεταφορικά αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Φαντάσου πως βουτάς στην άβυσσο ή πιο σωστά φαντάσου ότι η άβυσσος έρχεται καταπάνω σου και βρίσκεσαι ενώπιος ενωπίω με ανομολόγητους πόθους και ακατανίκητους φόβους που κάποτε έκρυψες με σπουδή, καταπίνοντας τους. Όλα αυτά που κουβαλάς μέσα σου, βγαίνουν στην επιφάνεια, σε κατακλύζουν θρύλοι και εικόνες δυνατές, σαν το ζευγάρι που έμεινε θαμμένο να φιλιέται στην Πομπηία.
Θα ξυπνήσεις από το όραμά σου ή θα αλλάξεις πλευρό;
Θα κάνεις μια ακόμη «συμφωνία με τον διάβολο» ή θα προτάξεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι σε όλους εκείνους που σε θεωρούν ένα απλό γρανάζι στην μηχανή τους;
Ζορίστηκες για να φτάσεις μέχρις εδώ, κάνοντας θυσίες και υπερπροσπάθειες στο όνομα ενός στόχου που τον όρισες αλλά τελικά σε ορίζει. Σε έχει δέσει κόμπο με τον φόβο σου, έχει στερέψει τη δημιουργικότητα σου κι έχει ευνουχίσει το είναι σου. Πάλεψες με τα θεριά για να πετύχεις μια καλύτερη ζωή για σένα και τους ανθρώπους που αγαπάς. Μόνο που οι νίκες σου αποδείχτηκαν μάταιες γιατί όλες τους έγιναν στο υλικό πεδίο σου. Εξαγόρασες κι εξαγοράστηκες για να ανέβεις στην κορυφή αλλά να τώρα που βρίσκεσαι πάλι στο μηδέν.
Αποποιήθηκες την πνευματικότητα και τα οράματά σου, τα απέκλεισες από τη ζωή σου γιατί είπες ότι δεν είναι εκείνα που θα σου προσφέρουν δύναμη και πλούτο.
Άφησες σε μια γωνιά την αθάνατη συνείδηση σου για να κυνηγήσεις την αιώνια κυριαρχία σου. Μα τι να την κάνεις την αιωνιότητα χωρίς αθανασία;
Ξέχασες λοιπόν τον Καβάφη σου αλλά ήρθε η ώρα να τον ξαναθυμηθείς:
«Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος,
αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που φεύγει»
Μόνον έτσι θα απελευθερωθείς από τα δεσμά και τις εξαρτήσεις σου.
Μόνον έτσι θα ξαναγεννηθείς.
Κι αν φοβάσαι το συμβολικό θάνατό σου, ας μείνεις σε αυτό που έχει καταθέσει ο Λάο τσε πριν από 2.500 χρόνια:
«Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα»
Όλα τα παραπάνω αναφέρονται στον νου σου και στο πως μπορείς να περπατήσεις τις σκοτεινές γωνιές της ύπαρξής σου σε μια δύσκολη στιγμή. Κακά τα ψέματα όμως, δεν θα μπορέσεις να πετάξεις επάνω από τα αδιέξοδά σου, χωρίς τα υπερβατικά φτερά σου. Αν δεν νοιώσεις την ελπίδα για το καινούριο που γεννάς, αν δεν το εμψυχώσεις με την αγάπη σου, το μωρό σου θα αρχίσει να σβήνει, να φθίνει σαν μακρινό όνειρο που πνίγηκε σε μια θάλασσα ρεαλισμού. Θα εξαφανιστεί κι αυτό μέσα στην αδιάσειστη πραγματικότητα μιας στυγερής ανομίας.
Εδώ χρειάζεσαι τον Ποσειδώνα σου. Εδώ είναι που τα όνειρά σου, η φαντασία σου αλλά πολύ περισσότερο η πίστη και η ελπίδα σου μπορεί να γίνουν κτίστες του ανέφικτου. Ή πιο σωστά αυτού που νομίζεις για ανέφικτο...
Μην τον προδώσεις όμως με υλικές επιταγές, γιατί θα σε προδώσει κι αυτός. Την Αγάπη σου ζητά μόνον και την Ανθρωπιά σου, έτσι ώστε το νέο σου ξεκίνημα να στεφανωθεί με την ίδια τη Ζωή.
Η αναγέννησή σου κόντρα στα σχέδιά τους!
