Απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο Δίας, εξακολουθεί να μοιράζει αφειδώς υποσχέσεις και προοπτικές, χωρίς να εν-Δια-φέρεται κατ' ανάγκη για την ουσία των πραγμάτων. Κι αν οι τυχεροί πιστοί του, κερδίσουν εύκολα και γρήγορα μερικά ακόμη πλεονεκτήματα, δεν θα πάψει ποτέ να ισχύει το γνωστό ρηθέν πως «τα λεφτά πάνε στα λεφτά» ή αλλιώς «όπου φτωχός κι η μοίρα του».
Όσο για τους πτωχούς συγγενείς της τύχης, τους τάζει λαγούς με πετραχήλια, ενώ παράλληλα τους βάζει... μεγαλοφυείς ιδέες για το πως θα ξεφύγουν από τη μιζέρια τους, εύκολα και γρήγορα. Κι αυτοί είναι πάντα έτοιμοι για το «μεγάλο κόλπο», την επιδότηση ή την λοβιτούρα που θα τους βγάλει από την υλική μετριότητα.
Τις τελευταίες δεκαετίες, ζήσαμε ως κοινωνία, την ακμή ενός «φουσκωμένου» Δία, που μας υποσχέθηκε «χαλαρά» να θεραπεύσει μια για πάντα το κατοχικό σύνδρομο των παλαιοτέρων.
Με το σύνθημα «life style κι απάνω τούρλα» σχεδόν όλοι μας πειστήκαμε πως η εποχή των ισχνών αγελάδων είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Και πράγματι υπήρξαν κάποιοι που «έκαναν πολυκατοικίες» μέσα σε μια νύχτα. Αυτοί όμως ήταν οι Δια-πλεκόμενοι της εξουσίας. Οι υπόλοιποι φορτωθήκαμε με δάνεια, ξανοιχτήκαμε και γευτήκαμε τη «μεγάλη ζωή», μέχρι που τελικά προσγειωθήκαμε... κακήν κακώς στην πραγματικότητα.
Κι εδώ είναι που ταιριάζει σαν γάντι η παροιμία με τα μεταξωτά βρακιά...
Θυμάμαι επίσης έναν στίχο των Clash από το τραγούδι τους «Hatefoul», που ταιριάζει απόλυτα σε έναν αχαλίνωτο Δία.
«Ό, τι θέλεις σου το δίνει... Αλλά δεν είναι δωρεά, είναι μίσος»
Το ζήτημα όμως είναι ότι οι διδακτικές ιστορίες, που γαλούχησαν γενιές περνώντας και μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο, δεν στάθηκαν ικανές να φρενάρουν την αμετροέπεια με την οποία μας πότισε ο Χοντρός. Και δεν φταίει ο Κρόνος που πανηγυρίζει στα μούτρα μας, κρατώντας το πανό του «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».
Ας πάμε όμως πίσω στο 1958...
Δυο φίλοι, ο Παυλάκης (Νίκος Σταυρίδης) και ο Μάρκος (Φραγκίσκος Μανέλης) είναι μονίμως άνεργοι και άφραγκοι αλλά προσπαθούν να είναι χορτάτοι τόσο από φαγητό, όσο και από έρωτα. Ο πρώτος είναι ο εφευρετικός εγκέφαλος που δεν πτοείται από τα... ρεζιλίκια και ψάχνει πάντα έναν εύκολο τρόπο για να πιάσει την καλή.
-Έχω ετοιμάσει ένα κόλπο που θα γίνουμε πλούσιοι... Θα παντρευτώ... Προίκα με ουρά. Λίρες διαμερίσματα...
-Κι η Ζωίτσα; Δεν θα παντρευτείς τη Ζωίτσα;
-Αυτή είναι η ψυχή της ψυχής μου. Για αυτήν θα κάνω τη θυσία να παντρευτώ μια πλούσια!
«Κέφι γλέντι και φιγούρα» για δύο «πτωχοπρόδρομους» στην παλιά ελληνική κωμωδία του Ηλία Παρασκευά με το σενάριο να στέλνει τους δύο πρωταγωνιστές μέχρι την μακρινή Αραβία, στην αγκαλιά των σεΐχηδων, όχι όμως όπως το είχαν φανταστεί.
Υπάρχει βέβαια και «Ο φαντασμένος» με πρωταγωνιστή τον κατά φαντασίαν διαπλεκόμενο με τους ισχυρούς, Λάμπρο Κωσταντάρα.
Ένας επιχειρηματίας ονόματι Μάκης Καρασίνης ευκατάστατος και επιτυχημένος μεν, αλλά που του αρέσει να μεγαλοπιάνεται, όταν οι Σπαταναίοι γείτονες του ρίχνουν ένα βαρέλι πετρέλαιο στο πηγάδι του στο κτήμα του στα Μεσόγεια, νομίζει ότι «κτύπησε φλέβα».
Με την επιπολαιότητα που τον διακρίνει ιδρύει εταιρεία πετρελαιοειδών -την Karasin Oil- προσλαμβάνει στελέχη που παραιτήθηκαν από τη δουλειά τους και... φυσικά μπλέκει με τον απατεώνα Ξεφτέρη που του τρώει αφειδώς λεφτά.
Και στις δύο ταινίες είναι απόλυτα ορατοί οι «Δίιοι» χαρακτήρες, οι οποίοι συνήθως πλαισιώνονται από κάποιους άλλους... υπομονετικούς και συνετούς «Κρόνιους», αφού νομοτελειακά ο ένας «τραβάει» τον άλλον σαν μαγνήτη.
Η διαφορά με την πραγματικότητα και σε πείσμα των σεναρίων, είναι πως εννιά φορές στις δέκα στο τέλος δεν δικαιώνονται οι δεύτεροι.
Ατυχώς, όπως σημείωσα και στο προηγούμενο «Αστρολογικό δελτίο», η πνευματική φύση του Δία -και η δική μας φυσικά- έχει χαθεί μέσα στο κυνήγι των εντυπώσεων και του εύκολου κέρδους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να την επαναφέρουμε, χωρίς να απολέσουμε την πρόσβαση μας στην «καλοπέραση» ή τον «πλούτο». Ας θυμόμαστε απλά ότι το «κέρας της Αμάλθειας» είναι διαφορετικό για τον καθένα μας και δεν ταυτίζεται σώνει και καλά με το καταναλωτικό μοντέλο της κοινωνίας μας, ούτε με κάποιο «μεγαλοπιάσιμο».
Κι όταν έχουμε γνώση των ορίων μας και δεν μας κατατρέχουν τα συλλογικά φαντάσματα, μπορούμε εύκολα και άμεσα να αγγίξουμε όλα εκείνα τα καθημερινά πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε ευτυχέστεροι. Μας κάνουν να νοιώθουμε θετικά.
Εκεί θέλουμε τον πνευματικό Δία, το δικό μας Δία, που μας κάνει αυτάρκεις και σοφούς μέσα στην απλότητα μας.
Όπως κι αν έχει πάντως, αυτές τις ημέρες οι εκπρόσωποι των ζωδίων του μεταβλητού σταυρού (Δίδυμοι, Παρθένοι, Τοξότες και Ιχθύες) δεν παύουν να έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Το πως θα το χρησιμοποιήσουν είναι μια καθαρά δική τους υπόθεση, αφού ο Δίας ποτέ δεν πιέζει. Σε υλικό επίπεδο, ανοίγει πόρτες, δημιουργεί πειρασμούς, υπόσχεται, μεγαλοποιεί και ξεφαντώνει, είναι βέβαιο ωστόσο ότι κάποιος τελικά θα πληρώσει το λογαριασμό.
Από την άλλη πλευρά, όλοι ...θα ζήσουμε!
*Θέλετε να μάθετε τι προβλέπουν για εσάς τα άστρα για τον επόμενο χρόνο; Το astrology.gr έχει τις απαντήσεις εδώ.
