Άστραψε και βρόντηξε ο Άρης... Ή αλλιώς, Μεγάλη Εβδομάδα επί της γης, Μεγάλη Εβδομάδα και στους ουρανούς. Μια σειρά από δράματα και τραγωδίες επιβεβαίωσαν στην πράξη ότι ο κόκκινος πλανήτης έχει και τις πολύ «στραβές» του, αυτό που ο λαός εννοεί ως «κακιά στιγμή».
Και ατυχώς, οι υψηλές επαφές του στους ουρανούς δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμη. Μετά το «πονηρό» εξάγωνο του με τον Ποσειδώνα και το «κρυφό» τετράγωνο του με τον Πλούτωνα, ακολουθεί η αντίθεση του με τον Κρόνο, μια όψη που σίγουρα έρχεται για να μας θυμίσει ότι η έλλειψη μέτρου ενδέχεται να αποβεί εξαιρετικά επιζήμια.
Ενεργειακά, η όψη κινείται στα δύο άκρα, είτε φουντώνοντας τις αντιδράσεις μας, είτε καταστέλλοντας τις ορμές μας και πρακτικά το δεύτερο δείχνει επωφελέστερο, αφού λειτουργεί προληπτικά σε σχέση με τις συγκρούσεις ή τα ατυχήματα που θα μπορούσαν να προκύψουν εξ αιτίας του πρώτου.
Έτσι λοιπόν ως παρηγοριά στο όποιοι ενεργειακό blackout, το σύμπαν αντιτείνει: Κάλιο ανενεργός σήμερα, παρά... μπαταρισμένος αύριο!
Τα τέσσερα σταθερά ζώδια (Ταύροι, Σκορπιοί, Λέοντες και Υδροχόοι) καλούνται πρώτα να βρουν τις ισορροπίες τους μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον, όπου επικρατούν ο εγωισμός, ο δογματισμός και η ξεροκεφαλιά. Μαζί τους μια μερίδα των παρορμητικών (Κριοί, Ζυγοί, Καρκίνοι και Αιγόκεροι), όσες και όσοι δηλαδή έχουν τον Ήλιο τους κοντά στην 14η μοίρα του ζωδίου τους.
Από την άλλη, το τρίγωνο του Ήλιου με τον Πλούτωνα, μπορεί όντως να ευνοεί κάποιους τυχερούς «τρυγητές» απολεσθέντων αλλά η εμπειρία έχει δείξει ότι συναισθηματικά, για μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού, η αναγέννηση που επαγγέλλεται ο Mr Deep του ζωδιακού, δεν συνοδεύεται πάντα από χαρμόσυνες καμπάνες. Το «τέλος» είναι εκείνο που βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, κάνοντας συχνά την απόγνωση που το συνοδεύει, main stream. Ένα τέλος που μπορεί να είναι είτε «μοιραίο», είτε προϊόν κακόβουλης δράσης, από άτομα που έχουν μάθει κι επιδιώκουν να πλιατσικολογούν πάνω στη συμφορά των άλλων.
«Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι», λέει η γνωστή παροιμία και παρά την φιλολογία που θέλει τα τρίγωνα επωφελή, τελικά στην πράξη αποδεικνύονται καταλυτικά ως προς τη δρομολόγηση δυσάρεστων περιστατικών, τα οποία συμβαίνουν... έτσι αβίαστα.
Και ποιά μπορεί να είναι η δική μας απάντηση σε όλα αυτά;
Κατ' αρχήν μπορούμε και δικαιούμαστε να κάνουμε μια ορθή χρήση των δύο όψεων, η οποία συνίσταται αντίστοιχα στην αναζήτηση μιας συμβιβαστικής πολιτικής (Άρης-Κρόνος) και την βούληση μας να «τελειώσουμε» μόνοι μας αυτό που «δεν τραβάει» στη ζωή μας, πριν μας προλάβουν τα τετελεσμένα (Ήλιος-Πλούτωνας). Η εκούσια και φαινομενική «αυτοκαταστροφή» ενδέχεται να είναι η σοφότερη λύση, όταν το «βαρέλι» δεν έχει πάτο και το κάθε αδιέξοδο πολλαπλασιάζεται εκθετικά. Κι όπως έχω ξαναγράψει το «κόλλημα» στο παρελθόν και σε ένα σενάριο που «πρέπει» σώνει και καλά να βγει, είναι αυτό που κάνει τελικά πολύ μεγαλύτερη ζημιά.
Μαύρη πέτρα λοιπόν στα αδιέξοδα, διαγραφή του πολυαγαπημένου μας σεναρίου κι αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα...
Αυτά ως προς τη διαχείριση των δύο όψεων με βάση τη φύση και τις ιδιότητες του Κρόνου και του Πλούτωνα. Υπάρχει ωστόσο και ο τρίτος δρόμος, που χαράζεται από το «κρυφό» τετράγωνο ανάμεσα στον Ήλιο και τον αστρικό Ποσειδώνα.
Κάθε φορά που οι δύο αργοί πλανήτες αποφασίζουν να μας δείξουν το σκληρό τους πρόσωπο βέβαιοι για το θρίαμβο τους, δεν υπολογίζουν τον αστάθμητο παράγοντα που ακούει στο όνομα Ποσειδώνας.
Οι «καρμικές» οφειλές και οι «μοιραίες» επιρροές γίνονται συντρίμμια μπροστά στα πόδια του ή τουλάχιστον αναχωρούν για άλλες πολιτείες αναγνωρίζοντας την αδυναμία τους να δράσουν σε ένα άγονο για αυτές περιβάλλον. Γιατί πως να εφαρμόσεις τον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος εκεί όπου όλα γίνονται μέσω «χαοτικών» ως προς το σύστημα ευχών; Πώς να εφαρμόσεις τους νόμους της αγοράς εκεί όπου κανείς δεν χρωστά και όλα χαρίζονται; Και πώς να τρομοκρατήσεις έναν «Άγιο», που η ίδια η στάση του απέναντι στη ζωή αφοπλίζει τον τρόμο;
Εδώ είναι που ο Κρόνος και ο Πλούτωνας σηκώνουν τα χέρια ψηλά, παραδομένοι στη ρήση του Θεανθρώπου: Δεν ήρθα για να αλλάξω τον Νόμο αλλά για να τον συμπληρώσω...
Τον συμπλήρωσε λοιπόν, στέλνοντας εν δυνάμει στα αζήτητα το «κάρμα» και τη «μοίρα», τουλάχιστον για όσες και όσους βαπτίστηκαν ή βαπτίζονται στον θαυμαστό κόσμο του Ποσειδώνα, εκεί όπου όλα δημιουργούνται από την αγάπη, την πίστη και τα όνειρα.
Κι αυτός ο «Άγιος» μπορεί να είναι ο καθένας μας, που στέκει πιστά προσηλωμένος στον εσωτερικό του εαυτό, υπερυψωμένος από το βασίλειο της ανάγκης και από τους άτεγκτους νόμους του.
Κι εδώ δεν αναφέρομαι σε κάτι άπιαστο και δύσκολο, που ίσως ανήκει στην αποκλειστική δικαιοδοσία ενός πραγματικού Αγίου ή γιόγκι. Μιλάω για τον ανώτερο εαυτό μας που σφιχταγκαλιασμένος με τα θαύματα του, παραμένει άτρωτος αλλά και λησμονημένος σε μια γωνιά του πολύβουου κόσμου μας. Τώρα τον χρειαζόμαστε, όχι αύριο.
Πόση κακία θα είχε εξαλειφθεί, πόσα δράματα θα είχαν αποτραπεί αν πάνω από την ανάγκη έμπαινε ο Άνθρωπος και οι ανώτερες αξίες του;
Μίση, πάθη, ζήλειες, εξουσίες και οτιδήποτε άλλο τρέφει την σκοτεινή πλευρά και σπέρνει δολιότητες και τραγωδίες, θα έστεκαν αποδυναμωμένα και αμήχανα σε μια γωνιά, αφού δεν θα είχαν που να απευθυνθούν.
Κι αν -όπως συμβαίνει στην πράξη- έχουν ακόμη μυριάδες οπαδούς-θύματα της επιρροής τους, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε ένας από αυτούς.
Ούτε θα πρέπει σώνει και καλά να τους βρούμε στο διάβα μας. Εδώ δρα η «μαγική» φύση του Ποσειδώνα.
Με όπλο την διαίσθηση μας αλλά και την ενότητα-ειρήνη που έχουμε αποκαταστήσει με το σύμπαν, οδηγούμαστε σαν υπνωτισμένοι έξω από τη σφαίρα των δεινών. Πρόκειται για μια παράδοξη τύχη που τις περισσότερες φορές δεν μαθαίνουμε ποτέ την ύπαρξη της.
«Δεν ήμουν εκεί, κτύπαε τον αέρα»... Όπως γράφει και ο ποιητής, αυτό μπορεί να συμβεί είτε πραγματικά, είτε συμβολικά.
Η φυγή, η απόκρυψη, η παραλλαγή αλλά και το λάθος που αποδεικνύεται σωστό, είναι ο πρώτος αποτελεσματικός δρόμος, που άπτεται άμεσα της... φαινομενικής πραγματικότητας και αποκτά αξία μέσα σε αυτήν.
Η αγάπη, η υπέρβαση και η απόδραση μας προς το εσωτερικό μας καταφύγιο, εκεί όπου ο ζωτικός πυρήνας μας προστατεύεται από το πνευματικό φως, αυτός είναι ο δεύτερος δρόμος, που όσες και όσοι τον έχουν βρει δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία του πρώτου. Εδώ, σε αυτό το «σύμπαν, μέσα στο σύμπαν» η ευτυχία και η δημιουργικότητα δεν ορίζονται από τρυκ και καμουφλάζ αλλά από την ίδια την πρόθεση του υποκειμένου να πετάξει πάνω από τη λάσπη ή να τη διασχίσει χωρίς να κολλήσει επάνω του ούτε ένας κόκκος της.
Ανεξάρτητα με το σε τι Θεό πιστεύει ο καθένας μας, το μήνυμα των ημερών είναι πως μετά τη Σταύρωση, έρχεται η Ανάσταση. Κι αν για τους «λογικούς» σκλάβους-θύματα της φαινομενικής πραγματικότητας κάτι τέτοιο δείχνει αδιανόητο, αστείο ή ένα «κατά συνθήκην ψεύδος», είναι γιατί έχουν αποπέμψει για τα καλά την πίστη τους. Οι άλλοι δικαιούνται να σώζονται και να θριαμβεύουν πνευματικά εξ αιτίας της.
Τυπικά, οι Ιχθύες είναι εκείνοι που καλούνται πρώτοι να μεταφέρουν το μήνυμα και το εμπράγματο λυτρωτικό περιεχόμενο του Ποσειδώνα στους υπόλοιπους. Ακόλουθοι τους και προσκυνητές στο εσωτερικό ταξίδι μπορεί να είναι οι Τοξότες, οι Παρθένοι και οι Δίδυμοι, αρκεί βέβαια να το θελήσουν.
Ωστόσο τελικά, ο Ποσειδώνας δεν κάνει διακρίσεις, ούτε έχει ιδιαίτερες προτιμήσεις στους αποστόλους του κι εδώ είναι που ισχύει το «όσοι πιστοί προσέλθετε»!
*Θέλετε να μάθετε τι προβλέπουν για εσάς τα άστρα για τον επόμενο χρόνο; Το astrology.gr έχει τις απαντήσεις εδώ.
