Ο Ερμής μπαίνει στον Σκορπιό: Η επιθυμία για νόημα μόλις ξεκίνησε το ταξίδι της
Ο Ερμής μπαίνει στον Σκορπιό στις 6/10
Είναι 6 Οκτωβρίου και έχει αρχίσει να σουρουπώνει.
Προσπερνάω την ταμπέλα. «Σκορπιός. Μόνο για μυημένους!» Κατεβαίνω στο υπόγειο. Το φως χαμηλό, μυρίζει καπνό και βενζίνη.
Στον τοίχο, μια αφίσα του Φρόιντ με μουστάκι ζωγραφισμένο με μαρκαδόρο.
Ο μπάρμαν με κοιτάει χωρίς να μιλάει.
Μου φέρνει ένα ποτήρι γεμάτο… σιωπή.
Δίπλα μου κάθεται ένας τύπος με γαλλικό μονόκλ.
Ανάβει το πούρο. Στριφογυριστό, culebras. Σαν τριπλή σπείρα DNA. Ο καπνός ανεβαίνει σε μορφή λέξεων: εγώ, επιθυμία, έλλειψη.
Μου ψιθυρίζει: «Δεν υπάρχουν λέξεις, μόνο σημαίνοντα που τρέχουν σαν κατσαρίδες στον τοίχο».
«Εντάξει», του απαντώ. «Αλλά εμένα με καίνε αυτά που δεν λέγονται».
Χαμογελάει.
Μου συστήνεται σηκώνοντας το ποτήρι. «Ζακ Λακάν… Αυτό είναι το “σημαίνον” που πίνεις πριν καταλάβεις…»
Ξαφνικά εμφανίζεται ένας τύπος με καπαρντίνα και φτερωτά σανδάλια.
Κάθεται στο διπλανό σκαμπό. Αιωρείται, καθώς τα σανδάλια ακουμπούν αόρατα στο μπρούτζινο υποπόδιο.
Σας άκουσα. Λένε πως οι λέξεις είναι φως… εδώ όμως φαίνονται σαν μαχαίρια. Φίλε, στον Σκορπιό δεν υπάρχει small talk. Εδώ το «τι κάνεις;» σημαίνει «πόσες πληγές κουβαλάς». Και αν δεν θες να τις δείξεις, καλύτερα να μη μιλήσεις καθόλου.
Ο Λακάν σηκώνει το δεξί φρύδι και με καρφώνει στα μάτια: Το σημαίνον δεν μαχαιρώνει. Απλώς δείχνει την πληγή που ήδη υπάρχει.
Ο Ερμής γέρνει προς τα εμπρός κρυφογελώντας:
Και αν η πληγή θέλει να μιλήσει; Αν αρνείται να μείνει κρυφή;
Το βλέμμα του Λακάν ακολουθεί τον καπνό που σχηματίζει λέξεις στον αέρα:
Τότε αφήνεις το σημαίνον να γίνει ο καθρέφτης σου… Μόνο μην περιμένεις να δεις εκεί μέσα τον εαυτό σου, όπως τον φαντάζεσαι.
Παρατηρώ στον καπνό τις στροβιλιζόμενες λέξεις. Μερικές φορές νομίζω πως η γλώσσα είναι ο σκληρότερος ψυχαναλυτής.
Ο Ζακ χαμογελάει στραβά, χτυπώντας το ποτήρι του στον πάγκο:
Ίσως! Ίσως και ο μόνος που ξέρει να κρατάει τα μυστικά σου ασφαλή… και ταυτόχρονα να τα φανερώνει.
Ο Ερμής παρατηρεί τον αμίλητο μπάρμαν που εξαφανίζεται στη σιωπή:
Σε ένα μπαρ σαν αυτό, τα μυστικά δεν πωλούνται. Και όμως, πληρώνεις πανάκριβα για να τα μάθεις.
Ο Λακάν σκύβει, δείχνοντας τον καπνό που σχηματίζει μια λέξη που διαλύεται αμέσως:
«Δες… ακόμη κι εδώ, το νόημα πάντα ξεφεύγει».
Στον τοίχο η αφίσα του Φρόιντ τρεμοπαίζει σαν να ζωντανεύει. Ο μπάρμαν που εμφανίζεται πάλι από το πουθενά, σαν «Σκιά», σκουπίζει ποτήρια που δεν τελειώνουν ποτέ.
Ο καπνός από το στριφογυριστό culebras ανεβαίνει σαν μαύρο ρεύμα νερού.
Ο Ερμής σκύβει και τον αγγίζει με τα δάχτυλα, σαν να σχηματίζει μορφές από λάσπη.
Οι στροβιλιζόμενες σκιές παίρνουν σχήμα λέξεων:
«Επιθυμία… Απουσία… Μυστικό… Φόβος… Αλήθεια…»
Κάθε λέξη γίνεται ζωντανή: τρέχει, στριφογυρίζει, δαγκώνει τον αέρα σαν φίδι.
Ο Λακάν παρατηρεί. Τα μάτια του ακολουθούν κάθε κίνηση: Βλέπεις; Το σημαίνον δεν γράφεται απλώς. Χορεύει, δαγκώνει, σε προκαλεί να το διαβάσεις… και ταυτόχρονα να φοβηθείς.
Ο Ερμής ανασηκώνει τα φτερωτά σανδάλια, και οι λέξεις καπνού σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω του, σαν αόρατη τροχιά:
«Το νόημα πάντα ξεφεύγει…»
Στο υπόγειο, η σιωπή γίνεται εκκωφαντική. Οι λέξεις εξαφανίζονται αλλά αφήνουν πίσω τους ένα ίχνος που καίει σαν αλήθεια.
Ο Ερμής χαμογελά, ξέρει πως η επιθυμία για νόημα μόλις ξεκίνησε το ταξίδι της.
Ο Ζακ δαγκώνει το culebras και τραβάει μια βαθιά ρουφιξιά.
«Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε φίλε». Δείχνει με το δάχτυλο τα σχήματα του καπνού που ανεβαίνουν αργά στον αέρα.
Πρώτα σχηματίζουν φίδια, μετά γράμματα που διαλύονται.
Στην κορυφή, για μια στιγμή, καθαρά:
«Το νόημα πάντα ξεφεύγει…»
Και ύστερα τα γράμματα σκορπάνε, εξαφανίζονται στο σκοτάδι.
Βγαίνω έξω μεθυσμένος από σιωπές.
Για πρώτη φορά καταλαβαίνω ότι το πιο δυνατό σημαίνον δεν είναι ποτέ η λέξη…
Είναι το βλέμμα που την καταπίνει πριν προλάβει να ειπωθεί…
*Η φωτογραφία έχει δημιουργηθεί με AI
Διάβασε επίσης:
