Το Αρχέτυπο του Ζωδιακού-Μέρος 4ο

από το Γ. Ριζόπουλο

Λέων: Η γέννηση του Ήρωα

Αν ο διαχωρισμός των αντιθέτων και τα όσα ακολούθησαν περιγράφονται και εμπεριέχονται στον άξονα Κριού-Ζυγού, η «πάλη με το Δράκο», η κατάκτηση δηλαδή του Ασυνείδητου, το καθαυτό μέρος της χειραφέτησης του Εγώ και η επίτευξη της αθανασίας της Συνείδησης, απαιτεί την ενεργοποίηση δυνάμεων που δεν έχουν εμφανιστεί μέχρι τώρα.

Στην πάλη με το Δράκο ο Ήρωας -το συγκροτημένο Εγώ δηλαδή- έρχεται σε σύγκρουση με τις καταστροφικές δυνάμεις του Ασυνείδητου, κερδίζοντας οριστικά την ανεξαρτησία και θεμελιώνοντας την κυριαρχία του. Αυτή η φάση είναι πηγή έμπνευσης και αγαπημένο μοτίβο όχι μόνον των αρχαίων αλλά και των σύγχρονων μυθογράφων, αφού ψυχολογικά ορίζει την έναρξη του «αρσενικού» πολιτισμού.
Στη λογοτεχνία η «πάλη με το δράκο» παίρνει συνήθως έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα, μέσα από δραματικές ιστορίες αγάπης και μίσους, όπου η επικράτηση του «καλού» έχει σαν αποτέλεσμα τη συνολική ευτυχία των πρωταγωνιστών. Βέβαια, η πλοκή και το φινάλε επαφίεται στον κάθε δημιουργό ξεχωριστά, που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εκφράζει στο έργο του τις συνθήκες και το αρχετυπικό περιεχόμενο του γενέθλιου χάρτη του.

Αστρολογικά, η έλευση του Ήρωα και η επανάσταση που φέρνει στον κόσμο, ορίζονται από τον άξονα Λέοντα-Υδροχόου. Ο Υδροχόος βέβαια -όπως και ο Αιγόκερως- σε αυτή τη φάση υπάρχει μόνον στους ...ουρανούς, σαν αδιόρατο αρχέτυπο ριζοσπαστικότητας και δεν έχει ακόμη αναλάβει πλήρως τα ...καθήκοντα του.

Ο Λέοντας έρχεται στον κόσμο σαν ένα προικισμένο παιδί, καρπό της καλής μητέρας Καρκίνου και των ουράνιων αρσενικών δυνάμεων, που εκπροσωπούνται από τον Αιγόκερω. Όντας ημίθεος είναι προορισμένος να επιβληθεί στη μοίρα του -να ξεπεράσει δηλαδή το Σκορπιό του- και σε αυτό το ταξίδι μέλλεται να χρησιμοποιήσει τόσο τις γήινες δεξιότητες του, όσο και τις υψηλές γνωριμίες του.
Οι θεοί που συντρέχουν τους Ήρωες στην Ελληνική μυθολογία είναι συνήθως ο Ερμής και η Αθηνά, σχετικοί και οι δύο με διανοητικές αρετές και τεχνικά επιτεύγματα. Αυτοί τους δίνουν πολύτιμες συμβουλές και εφοδιάζουν τους προστατευόμενους τους με «μαγικά» αντικείμενα και τεχνικά μέσα που η έλλειψη τους θα καθιστούσε την αποστολή τους μάλλον μάταιη.

Τα «δώρα των θεών» δεν συμβολίζουν παρά αρετές και ικανότητες της Εγωικής Συνείδησης, η οποία ύστερα από κάθε νίκη απορροφά όλο και μεγαλύτερο αριθμό μη συνειδητών περιεχομένων, διευρύνοντας προοδευτικά τα όρια της.
Ας πάρουμε την περίπτωση του Περσέα: Έχει στην κατοχή του μια περικεφαλαία που τον κάνει αόρατο και την ασπίδα πάνω στην οποία βλέπει το πρόσωπο της Μέδουσας. Το μήνυμα είναι σαφές: Για να αντιμετωπιστεί (συνειδητοποιηθεί) ένα ψυχικό περιεχόμενο που έχει μεγάλη ισχύ, δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πρόσωπο με πρόσωπο, γιατί το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο. Χρειάζονται πλάγια μέσα και κυρίως αποστασιοποίηση από αυτό.

Αφού ο Περσέας αποκεφαλίσει τη Μέδουσα, χρησιμοποιεί τα υπόλοιπα «όπλα» του: Το σακούλι -σύμβολο απώθησης και της λειτουργίας του προσωπικού Ασυνείδητου- που μέσα του βάζει το κομμένο κεφάλι, και τα φτερωτά πέδιλα που τον βοηθούν να ξεφύγει από τις αδελφές της Γοργόνας που τον καταδιώκουν. Βλέπουμε ότι η φυγή είναι εξ ίσου σημαντική με την ίδια την πράξη. Η περιφρούρηση της κατάκτησης είναι ευκολότερο να επιτευχθεί με το πέταγμα, ένα σύμβολο υψηλής πνευματικής λειτουργίας και σοφίας. Τα μπόνους του φόνου της Μέδουσας, εκτός από το ότι ο ήρωας κατέχει πλέον μια υψηλή σε καταστροφή δύναμη, είναι το φτερωτό άλογο, ο Πήγασος, μια ακόμη συμβολική παραπομπή σε απελευθερωμένη ψυχική ενέργεια υψηλού επιπέδου, και βέβαια η όμορφη αιχμάλωτη, η Ανδρομέδα.

Από ψυχολογική σκοπιά είναι προφανές ότι ο Περσέας μετά την πράξη του έχει κερδίσει και το δικαίωμα να αντικαταστήσει την καταστρεπτική θηλυκή πλευρά που εξ ορισμού απειλούσε την ψυχή του, με μια άλλη πολύτιμη σύντροφο και βοηθό.

Παρθένος: Η εξοπλισμένη Συνείδηση

Είναι γεγονός ότι η θεά Αθηνά-πολυαγαπημένη των αρχαίων μυθογράφων-έχει τη μερίδα του λέοντος σε συνδρομές υπέρ των απανταχού ηρώων.
Και το σημαντικό είναι ότι η προστάτιδα της Σοφίας, των Επιστημών (και του αμυντικού πολέμου) δεν έχει μητέρα αλλά μόνον πατέρα. Σε αυτήν την παράδοξη λεπτομέρεια κρύβεται η σύνδεση των πνευματικών αξιών με την «αρσενικότητα».

Η θηλυκή υπόσταση της θεάς την καθιστά ουσιαστικά το Δούρειο Ίππο των δυνάμεων της Συνείδησης μέσα στο «κάστρο» του Ασυνείδητου. Αστρολογικά αυτό παραπέμπει σε ένα θηλυκό ζώδιο με διανοητικές αρετές, που δεν μπορεί να είναι άλλο από την Παρθένο.
Για να γίνει όμως κατανοητός ο ρόλος του ζωδίου στην ψυχική εξέλιξη, είναι απαραίτητο να εντρυφήσουμε σε κάποιες λεπτομέρειες που έχουν σχέση με τις τεχνικές που χρησιμοποιεί η Συνείδηση για να αμυνθεί απέναντι στους κινδύνους και να αφομοιώσει με ασφάλεια τα περιεχόμενα του Ασυνείδητου. Τεχνικές που έχουν τις ρίζες τους στους Διδύμους και εδρεύουν στο ζώδιο της Παρθένου.

Διαίρει και βασίλευε...

Σύμφωνα με την άποψη του Κ. Γιουγκ η εξέλιξη του Συνειδητού στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο λεγόμενο «κερματισμό των αρχετύπων» αλλά και στην εξάντληση των συγκινησιακών συστατικών, που απειλούν να καθηλώσουν και να συντρίψουν το Εγώ. Με αυτήν την αναλυτική και εξειδικευμένη (Παρθενική) λειτουργία, το Συνειδητό καταφέρνει να αποσπάσει από το Ασυνείδητο το υλικό περιεχόμενο των αρχετύπων για να τροφοδοτήσει τις ανάγκες του δικού του συστήματος.

Ένα παράδειγμα τέτοιας «τροφοδοσίας» σε φυσικό επίπεδο είναι οι πεπτικές λειτουργίες που έτσι κι αλλιώς συνδέονται παραδοσιακά με την Παρθένο. Αντίστοιχα, ένας από τους τρόπους με τους οποίους επιτεύχθηκε η τροφοδοσία του συστήματος σε ψυχικό επίπεδο ήταν η ερμηνεία των κάθε είδους «οιωνών» και δη των αστρολογικών. Και με αυτόν το γνώμονα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο ζωδιακός κύκλος σχηματοποιήθηκε μόνον ύστερα από την ενεργοποίηση του αρχετύπου της Παρθένου.

Όσο για τη συγκινησιακή αποφόρτιση, παρότι η ολοκληρωμένη της εκδοχή συμπεριλαμβάνει και τον Υδροχόο, το πρώτο βήμα γίνεται εδώ, στο στάδιο της Παρθένου και έχει άμεσα πρακτικά αποτελέσματα. Ο πανικός ή το δέος που δημιουργούνται ύστερα από εντυπωσιακές εκδηλώσεις των δυνάμεων του Ασυνείδητου-είτε σε συλλογικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό-αντιμετωπίζονται «επιστημονικά», μειώνοντας τους κινδύνους για μια πλήρη κατάρρευση του Εγωικού συστήματος.

Ο σεισμολόγος προσπαθώντας να εκτιμήσει το τι μέλλει γενέσθαι, είναι αποστασιοποιημένος από τη φρίκη των ερειπίων. Ο γιατρός με καθαρό μυαλό βγάζει τη διάγνωση του για ένα πρόβλημα χωρίς να έχει τη συναισθηματική φόρτιση των οικείων του ασθενούς και ένας ειδικός επιστήμονας μπορεί να διακρίνει και να κατατάξει ένα ψυχικό φαινόμενο, χωρίς να το θεωρήσει προϊόν... μαγείας.
Το «μενού» των τεχνικών της Συνείδησης περιλαμβάνει ακόμη την εκλογίκευση, την υποτίμηση του Ασυνείδητου και τη «δευτερογενή προσωποποίηση» μια έξυπνη μέθοδο με την οποία οι «θείες» ιδιότητες εξανθρωπίζονται χάνοντας τον «τρομακτικό» τους χαρακτήρα.

Η ύστερη παιδική ηλικία

Στον συμβολικό κύκλο του ζωδιακού η Παρθένος, αμέσως μετά το Λέοντα και πριν το Ζυγό, ορίζει εκείνη την για πολλούς «άχαρη» περίοδο, όπου το άτομο δεν είναι ούτε ένας χαριτωμένος μικρός τύραννος, ούτε όμως και έφηβος.
Το σημαντικό είναι ότι αυτή η φάση της ζωής είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους, αφού όλοι οι υπόλοιποι εξελιγμένοι οργανισμοί που ζουν στον πλανήτη περνούν ταχύτατα από τον κόσμο των «μικρών» σε εκείνον των «μεγάλων». Αντίθετα τα παιδιά μας παίρνουν μια παράταση, η οποία είναι απόλυτα καθοριστική για την ανάπτυξη των εγκεφαλικών λειτουργιών τους.

Σε αυτήν την «Παρθενική» φάση το άτομο προσαρμόζεται στην «αντικειμενική πραγματικότητα» του κόσμου όπου γεννήθηκε, κάτι που με ψυχολογικούς όρους σημαίνει ότι θέτει σε επιλεκτική λειτουργία το μηχανισμό που αλιεύει -η αν προτιμάτε- εκλογικεύει τα αρχέτυπα.
Βιολογικά, η περίοδος της μαθητείας και της εκπαίδευσης, από την ηλικία περίπου των έξη ετών μέχρι τα ένδεκα για τα κορίτσια και τα δεκατέσσερα για τα αγόρια, συνοδεύεται από την ανάπτυξη του εγκεφάλου, στα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων ή και …πέρα από αυτά.

Η ποσότητα της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου αυξάνεται κατακόρυφα, ενώ παράλληλα δημιουργείται ένα τεράστιο πλήθος νευρικών συνάψεων (νευρώνων) που αναζητούν ένα λόγο ύπαρξης, με άλλα λόγια «ψάχνουν» για εφαρμογές οι οποίες θα δικαιολογήσουν τη διατήρηση τους και θα τους καταστήσουν αναπόσπαστο μέρος του μηχανισμού της εξοπλισμένης Συνείδησης.

Αν θεωρήσουμε ότι σε αυτήν την φάση ο εγκέφαλος αναλογεί σε ένα προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή, μπορούμε να προσομοιάζουμε το Συλλογικό Ασυνείδητο με τον κόσμο του διαδικτύου, όπου υπάρχει ένας τεράστιος όγκος πληροφοριών και διαθέσιμων διευθύνσεων που για να έρθουν στο φως θα πρέπει πρώτα κάποιος να τις βρει. Αν δεν συμβεί αυτό και «δεν κατέβει το αρχείο», για το χρήστη παραμένει ανύπαρκτο και κατ’ επέκταση πάνε στράφι και οι όποιες υποδομές της ενσωμάτωσης του στο προσωπικό δίκτυο πληροφοριών.

Και σε αυτήν την περίπτωση το πρόβλημα είναι ότι το σύστημα είναι προγραμματισμένο να ρίχνει από μόνο του στον «κάδο ανακύκλωσης» τις ανενεργές εφαρμογές, όπως ακριβώς μπορεί να κάνει ένας υπολογιστής με τα επί μακρόν αχρησιμοποίητα εικονίδια στην επιφάνεια εργασίας…
Σύμφωνα με τις νεότερες έρευνες οι έφηβοι χάνουν περίπου το 1% της φαιάς ουσίας τους ανά έτος ως και λίγο μετά τα 20 τους χρόνια, καταργώντας ουσιαστικά τους μη χρησιμοποιημένους νευρωνικούς συνδέσμους που είχαν υπερπαραχθεί κατά την έξαρση του παιδικού σταδίου της ανάπτυξης.

Ζυγός part 2: Ολική επαναφορά

Στο «Παρθενικό» στάδιο το άτομο εξαναγκάζεται από τους φορείς των συλλογικών αξιών (του Συλλογικού Συνειδητού, δηλαδή) να αναπτύξει σταδιακά μια μονομέρεια, μια εξειδίκευση και να απομακρυνθεί όσο γίνεται περισσότερο από τον «ομιχλώδη» κόσμο των συμβόλων και του παραμυθιού, που σύμφωνα με την τρέχουσα αντίληψη δεν θα του χρησιμεύσει πουθενά.

Έτσι χάριν της χρησιμότητας και της προσαρμογής θυσιάζονται όλα εκείνα τα «Ιχθυακά» στοιχεία, που ένα μικρό παιδί, «φρέσκα» συνδεδεμένο με το Ασυνείδητο έχει αρχικά από κοινού με τον ασταθή ιδιοφυή, τον αλλοπαρμένο καλλιτέχνη και τον δεισιδαίμονα -πλην όμως ευαίσθητο στους φυσικούς ρυθμούς- πρωτόγονο άνθρωπο.

Βέβαια η καταστολή του Συνειδητού πάνω στο Ασυνείδητο, ακόμη και κάτω από την επίβλεψη μιας βασανιστικής και δογματικής Λογικής, δεν είναι ποτέ ολοκληρωτική. Και η ώρα της δοκιμασίας για τις υπό συγκρότηση εγκεφαλικές λειτουργίες δεν βρίσκεται καθόλου μακριά.
Ύστερα από την «τεχνητή ειρήνη» της ύστερης παιδικής ηλικίας, στη διάρκεια της εφηβείας-μια περίοδο που αστρολογικά αντιστοιχεί στο Ζυγό -γίνεται ουσιαστικά το πρώτο crash τεστ, αφού οι δύο «στρατοί» συναντώνται για πρώτη φορά επισήμως και το αναπτυσσόμενο Εγώ κατακλύζεται από περιεχόμενα του Ασυνείδητου.

Ο βαθμός ικανότητας της ομαλής αφομοίωσης αυτών των περιεχομένων κρίνεται ουσιαστικά από όσα έχουν προηγηθεί στο στάδιο της «εκπαίδευσης» και αν υπάρχουν τρωτά ή ανεπαρκή σημεία, οι έφηβοι το… χάνουν εντελώς. Και το «μπόλιασμα» με τις αξίες του συλλογικού Συνειδητού έχει σε αυτή τη φάση καθοριστική σημασία. Γι αυτό ο Κρόνος έχει την «έξαρση» του στο Ζυγό.

Η «έξαρση» του Κρόνου και η «πτώση» του Ήλιου

Ο Αιγόκερως και ο Ζυγός είναι δύο από τις θέσεις-κλειδιά, όσον αφορά το «αρσενικό» σύστημα του ζωδιακού. Και η εξ ορισμού «υπεροχή» του Κρόνου -ενός πλανήτη που είναι ο διαχρονικός «τοποτηρητής» των συλλογικών αξιών- σε αυτά τα δύο ζώδια (θεωρούνται ως κατοικία και έξαρση αντίστοιχα) δεν υποδηλώνει παρά την επιθυμία του συστήματος να διασφαλίσει όλα εκείνα που διαιωνίζουν την κυριαρχία του.

Παραδοσιακά, ο Κρόνος είναι φορέας περιοριστικών ιδιοτήτων, εκφράζει δηλαδή αυτό που μπορούμε απλά να περιγράψουμε ως «μάντρωμα». Αλλά τι «μαντρώνεται» τελικά στο Ζυγό;

Ο Ζυγός είναι μια πολύ ευαίσθητη περιοχή του ζωδιακού, γιατί συμβολίζει το πέρασμα από το ατομικό στο συλλογικό και τη σύνθεση των αντιθέτων με την ευρεία έννοια. Παράλληλα είναι μέρος μιας φαινομενικά «παράδοξης» σκάντζας των αρσενικών και των θηλυκών στοιχείων.
Στο «σύστημα Αστρολογία» που έχει διαμορφωθεί σύμφωνα με τις αρσενικές προδιαγραφές η περιοχή που συμβολίζει την ισορροπία των αξιών και την κυριαρχία του συλλογικού Συνειδητού είναι ο Αιγόκερως, ένα κατά τα άλλα θηλυκό ζώδιο.

Από αυτήν την άποψη φαίνεται ότι ο ζωδιακός τελεί υπό κατοχή, αφού η έδρα των αποφάσεων βρίσκεται σε ένα κάστρο, που τυπικά ανήκει στον «εχθρό».

Αντίστοιχα, ο Ζυγός ένα «αρσενικό» ζώδιο περιέχει πληθώρα θηλυκών στοιχείων, επειδή ακριβώς είναι το πεδίο σύνθεσης των αντιθέτων. Συμβολίζει τη σύνθεση αρσενικού-θηλυκού, η οποία πρέπει να γίνει κάτω από αυστηρούς όρους για να μην υπάρξουν παρατράγουδα. Αν ο Αιγόκερως μπορεί να παρομοιαστεί με κάστρο, στο Ζυγό αναλογεί μια τραμπάλα και το σύστημα, υπερασπιζόμενο την ύπαρξη του επιθυμεί να «κλειδώσει» αυτήν την τραμπαλιζόμενη ισορροπία για να αποφύγει τα χειρότερα.

Ο Κρόνος ως βασικός «νομοθέτης» ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να παρέμβει στοχευμένα στη σύνθεση «αρσενικού» και «θηλυκού» κατευθύνοντας την προς όφελος του πρώτου. Τα θηλυκά στοιχεία δηλαδή να ήταν υποταγμένα στα αρσενικά και όχι το αντίθετο.

Είδαμε ότι ο τύπος του «Ήρωα που νικάει τα σκοτάδια», δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς μια εξοπλισμένη Συνείδηση, που συμβολίζεται από την Παρθένο.
Και μέχρι να υπάρξει, με την είσοδο της Παρθένου στο παιχνίδι, η αντίσταση στο Ασυνείδητο ήταν αποκλειστικά παθητική η «πολιτική».
Αλλά μια διπλωματική αντιμετώπιση του θέματος δεν είχε νόημα αν δεν συνοδευόταν και από την ανάλογη ισχύ. Πως θα διαπραγματεύονταν τα «αρσενικά» χωρίς να έχουν κάποιο ατού στα χέρια τους; Είναι φανερό ότι οι «συνομιλίες» θα κατέληγαν σε κάποιο είδος επαίσχυντου συμβιβασμού.

Προσωποποιημένα, ο άνδρας Ζυγός αναπαράγει μέχρι σήμερα μια αντίστοιχη νοοτροπία παθητικής αντίστασης, ενώ οι ανάγκες του συστήματος απαιτούν μαχητές πρώτης γραμμής, που τουλάχιστον πριν πέσουν στο πεδίο της μάχης να έχουν «φάει» κάμποσους εχθρούς.

Το χειρότερο όμως ήταν ότι σε ψυχολογικό επίπεδο ένα είδος παθητικής αντίστασης περιελάμβανε την υιοθέτηση «θηλυκών» χαρακτηριστικών, κάτι που έχει ακόμη και σήμερα ένα αντίκρισμα στη σεξουαλικότητα των ανδρών Ζυγών. Η «αστάθεια» του ζωδίου ανάμεσα στο «αρσενικό» και το «θηλυκό» έκρυβε σημαντικούς κινδύνους για την ισορροπία του συστήματος. Το «θηλυκό» απειλούσε να κυριαρχήσει ψυχικά στο όνομα της ειρηνικής διευθέτησης ή της μη σύγκρουσης.

Στα πλαίσια αυτής της λογικής ο Ήλιος, που συμβολίζει την Εγωική Συνείδηση θεωρήθηκε πως έχει την «πτώση» του στο Ζυγό.

Το κύριο «ελάττωμα» αυτού του Ήλιου είναι ότι ενώ είναι φορέας αρσενικών ιδιοτήτων και βρίσκεται σε ένα αρσενικό ζώδιο, θεωρητικά δηλαδή παίζει «εντός έδρας» δείχνει ιδιαίτερα πρόθυμος να αλλαξοπιστήσει.

Τα ίδια μυαλά κουβαλάει και στον Υδροχόο, όπου στο όνομα της συμπαντικής συμφιλίωσης αρχίζει να σκέπτεται σοβαρά τη συνδιαλλαγή με τις δυνάμεις του Ασυνείδητου και την ανατροπή του καθεστώτος. Εξ ου και η «αδυναμία» του στο ζώδιο. Γιατί αν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και μπερδευτεί το αρσενικό με το θηλυκό, πως θα πολεμήσουν οι «αδελφές» ενάντια στη φύση τους;

Αυτή η τάση έπρεπε λοιπόν να περιοριστεί πάση θυσία και το «ατού» της συμμετοχής του Κρόνου σε αυτήν την διαδικασία δεν ήταν παρά η επιβολή των ηθικών αρχών και των συλλογικών αξιών που έδιναν στα «αρσενικά» μια διαπραγματευτική ισχύ και τα προστάτευαν από τη διολίσθηση σε ανομολόγητες πρακτικές.

Έτσι, ο Κρόνος απέκτησε διευρυμένες αρμοδιότητες αφού, εκτός από «πρωθυπουργός», χρίστηκε και «υπουργός Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης». Βρέθηκε δηλαδή στην «έξαρση» του.

Για τους ίδιους περίπου λόγους τοποθετήθηκε ως κυβερνήτης και στον Υδροχόο. Οι επαναστατικές τάσεις που εδρεύουν στο ζώδιο στοχεύοντας κυρίως τη στείρα παντοδυναμία και το δογματισμό του Συνειδητού, από τη στιγμή που δεν ήταν δυνατόν να εξαλειφθούν έπρεπε πάση θυσία να ελεγχθούν. Είναι γνωστό ότι οι διανοούμενοι φλερτάρουν επικίνδυνα με τα θηλυκά τους στοιχεία, αναγνωρίζοντας τους όχι μόνον το δικαίωμα να υπάρχουν αλλά και αυτό της συμμετοχής τους στη «διακυβέρνηση» της προσωπικότητας. Και για την ασφάλεια του συστήματος ο Κρόνος ανέλαβε τη διαπαιδαγώγηση των «ανταρτών» κτυπώντας τους φιλικά στην πλάτη και λέγοντας τους: «Κάντε την επανάσταση σας για να κυβερνήσετε με τις αρχές μου…!»

Οι ηθικές, ψυχολογικές και κοινωνικές επιταγές του συστήματος ήταν επίσης αυτές που επέβαλαν την «πτώση» του Κρόνου στον Κριό. Οι ασφυκτικοί περιορισμοί στην αρχική προσπάθεια χειραφέτησης του «αρσενικού» Συνειδητού δεν του επιτρέπουν να μπει σε μια φυσιολογική ροή, ούτε καν να εκπληρώσει τον αρχέγονο γονιμοποιό του ρόλο. Από την άλλη πλευρά η «ορθή» χρήση του Κρόνου απαιτεί ένα στοιχειώδη βαθμό συνειδητότητας που σε αυτή τη φάση για τον Κριό είναι ζητούμενη.

Πάντως στη σημερινή πραγματικότητα η θέση του Κρόνου στον Κριό η τον 1ο Οίκο του ωροσκοπίου μπορεί αρχικά να δυσκολεύει το Εγώ, που λειτουργεί ενοχικά και στενάζει κάτω από το βάρος των «πρέπει» αλλά παράλληλα πριμοδοτεί ένα καθυστερημένο «ξεσάλωμα» σε μια ηλικία που οι υπόλοιποι πάνε… για τσάι.

...Μετά το Ζυγό

Όταν η εξοπλισμένη Συνείδηση εξασφαλίσει τα νώτα της, ο χώρος του Σκορπιού παύει πλέον να είναι σώνει και καλά «θανατηφόρος» για το Εγώ, το οποίο μπορεί άφοβα να προχωρήσει σε αυτό που ο Κ. Γιουγκ όρισε ως «ουροβορική αιμομιξία». Η τάση του Εγώ να «βουτήξει» μέσα στην Ασυνειδητότητα έχει τις ρίζες της στα πρώτα στάδια της εξέλιξης του, όταν αδύναμο, αδαές και «άοπλο» χανόταν μέσα σε μια Ιχθυακού τύπου έκσταση.

Ωστόσο, η αναβίωση αυτής της διαδικασίας γίνεται πλέον με διαφορετικούς όρους. Η διάλυση παίρνει το χαρακτήρα κατάδυσης και η πρωτογενής έκσταση συνοδεύεται από μια ουσιαστική παρεμβατικότητα. Στο Σκορπιό, η επαφή με τις δυνάμεις του Ασυνείδητου δεν συμβαίνει τυχαία, όπως στους Ιχθύες αλλά συνειδητά κι αυτός είναι ο λόγος που το ζώδιο συνδέεται τόσο στενά με την έρευνα. Σε κάθε περίπτωση η «παλινδρόμηση» του ενήλικου Εγώ παίζει έναν εξόχως θετικό ρόλο στη ζωή του δημιουργικού ανθρώπου κι αυτό γιατί το Ασυνείδητο έχει μέγιστη δημιουργική αξία για όποιους τουλάχιστον μπορούν και «ψαρεύουν» τα περιεχόμενα του.

Σύμφωνα με τον Κ Γιουγκ το ζητούμενο είναι η σύνθεση του συνειδητού νου με το σύνολο της ψυχής (το Ταυτό), ώστε να αποκατασταθεί μια νέα ολότητα ανάμεσα στα μέχρι τότε διαμετρικά αντίθετα συστήματα του συνειδητού νου και του Ασυνείδητου. Με αυτόν τον τρόπο ο Σκορπιός μετατρέπεται σε ένα χώρο πραγματικής και ουσιαστικής πνευματικής αναγέννησης, η οποία εκδηλώνεται και εξωτερικεύεται στο επόμενο κουτάκι του ζωδιακού, τον Τοξότη.

Η ουσιαστική κατάκτηση της εμπλουτισμένης Εγωικής Συνείδησης είναι η αθανασία της. Ο κίνδυνος του «διαμελισμού» της έχει αντικατασταθεί από την εκδοχή της «αιχμαλωσίας», η οποία συμβολικά ενοικεί στο τελευταίο υδάτινο ζώδιο, τους Ιχθύες. Εκεί, όταν ολοκληρώνει κάθε κύκλο της εξέλιξης της θα πρέπει να …περιμένει τον «απελευθερωτή» της, τις κατάλληλες συνθήκες δηλαδή που θα της επιτρέψουν να ξαναβγεί στον …αφρό διατηρώντας στο μεταξύ την ουσία των εμπειριών και της επίγνωσης που απέκτησε στο μακρύ ταξίδι της ζωής η των πιθανολογούμενων διαδοχικών ενσαρκώσεων της. Φυσικά, πριν φθάσει στο τέλος του δρόμου, θα περάσει από τα «αναγκαία» στάδια του Αιγόκερω και του Υδροχόου, την πιστοποίηση δηλαδή αλλά και την αμφισβήτηση της ισχύος της.

Πηγές:
Η Ολοκλήρωση της Προσωπικότητας (Κ. Γιουγκ)
Καταγωγή και Ιστορία του Ανθρώπινου Συνειδητού (Έριχ Νόιμαν)
Ψυχολογικοί Τύποι (Κ. Γιουγκ)
Ένα Πείραμα σε Βάθος (Π. Ο. Μάρτιν)
Στοιχεία Ψυχοδυναμικής Θεωρίας (Ιστότοπος www.psychologia.gr)
Οι πέντε ηλικίες του εγκεφάλου (άρθρο της Helen Thomson στο Βήμα 9/8/2009)
Ψυχολογική Αστρολογία (Χ. Χριστοφορίδης)