Η Ανάσταση του Θεανθρώπου είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Το αντάμωμα με τους απλούς ανθρώπους της υπαίθρου και την ανθισμένη πλάση είναι σίγουρα από τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω.
Όμως, το κάτι παραπάνω, το δίνει η πνευματικότητα που δεν είναι τόσο διάχυτη στις υπόλοιπες θρησκευτικές γιορτές. Το μήνυμα της Ανάστασης, η πεποίθηση ότι ακόμη και οι πλέον καταδικασμένοι έχουν την ευκαιρία τους εισχωρεί στον νου και την καρδιά.
Όταν ήμουν παιδί αυτό εισέπραττα. Και επειδή κανείς δεν βρέθηκε να μου εξηγήσει περισσότερα, άρχισα τις δοκιμές. Πρώτα πάτησα ένα μυρμήγκι κι αφού, ακολουθώντας το τυπικό, το έθαψα για τρεις ημέρες ετοιμάστηκα για το πανηγύρι της ανάστασης. Μέρμηγκα δεύρο έξω... Εις μάτην! Μέχρι και λαμπάδα του άναψα αλλά αυτό εκεί, ακούνητο να συντρίβει τις πεποιθήσεις μου.
Την επόμενη φορά, όταν η θειά μου στο χωριό έσφαξε τον αγαπημένο μου κόκορα, εκτός από την απεργία πείνας που κήρυξα, πήγαινα κάθε τρεις και λίγο στο φούρνο και φώναζα: Έλα Τζώνη (έτσι τον έλεγα), έλα κοκορίκο μου... Αναστήσου!
Με τα πολλά ο παππούς μου βάλθηκε να μου εξηγήσει πως η Ανάσταση του Θεανθρώπου, που εξακολουθούσε να είναι το πρότυπο μου, είχε ένα συμβολικό και πνευματικό περιεχόμενο και βέβαια ότι μόνον Εκείνος μπορούσε να κάνει τέτοια θαύματα.
Για εμάς τους ανθρώπους το καλύτερο θα ήταν να πιστέψουμε στην Ανάσταση και να μην το βάζουμε κάτω ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές, αφού η ψυχή μας είναι αδούλωτη κι έχει πάντα για συμπαραστάτη τον Θεό και τους αγγέλους του. Για παράδειγμα μου έφερε την ανάσταση του έθνους ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς και την ανάσταση του «Φωστήρα» όταν έπαιζε με το ΠΟΚ.
Ώστε έτσι λοιπόν! Το παιδικό μου μυαλό κράτησε πάλι το αυτονόητο.
Ήξερα πλέον πως όποια σκανταλιά κι αν κάνω, μετά την τιμωρία και την «σταύρωση» θα ερχόταν η ...ανάσταση. Τα χρόνια περνούσαν και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τις ρίζες της απειθαρχίας μου. Όταν ο πατέρας μου με κούρεψε γουλί επειδή με έπιασε στο πλυσταριό με το γιο του ανταγωνιστή του, κούνησα τους ώμους μου και σκέφτηκα: Ε, και; Θα γίνει ανάσταση και θα ξαναφυτρώσουν...
Κι έκανα ακόμη περισσότερες «σκανταλιές» όταν έμαθα στο σχολείο για την παραβολή «του Ασώτου». Ήταν λέει ένας γιος, εξώλης και προώλης, που έφαγε όλη την περιουσία του κι όταν είδε τα σκούρα ξαναγύρισε στους γονείς του, που τον υποδέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες. Γκρίνιαξε λίγο ο «καλός» αδελφός που είχε μείνει κολλημένος στη φούστα της μάνας του, ελπίζοντας πως θα μείνουν όλα δικά του αλλά η απόφαση είχε παρθεί. Ανάσταση έγινε στο ασωτόσπιτο και πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Άσωτος εκείνος, άσωτη κι εγώ... Όλοι παιδιά του Θεού δεν είμαστε; Περιουσία βέβαια δεν είχα για να φάω, ίσα-ίσα μου έφταναν για το κουλούρι. Όμως ο καθείς με τα όπλα του... Έμεινα στην ίδια τάξη λοιπόν, και περιχαρής είπα στον μπαμπά μου: Άντε κυρ Κώστα, σφάξε τώρα τον μόσχο το σιτευτό!
Φώναξαν τον παπά Γιώργη να με διαβάσει, μπας και είχα μέσα μου, λέει, δαιμόνιο. Βρήκα κι εγώ την ευκαιρία να τον ρωτήσω, πριν με ραντίσει και χάσω τον ειρμό μου: Παππούλη, θα πεις και σε μένα την άσωτη για την Ανάσταση;
Τι ήταν να το πω;
Όρμηξε κατά πάνω μου αλαλάζοντας... Έξελθε πονηρόν πνεύμα!
Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια με την Ανάσταση, κολλητή και μυστηριώδη φιλενάδα, να με συντροφεύει σε κάθε μου κίνηση. Και πιστέψτε με δεν το μετάνιωσα. Αμάρτανα και ξανά αμάρτανα για να πεθάνω και να αναστηθώ. Ζούσα την κάθε στιγμή και η ανάσταση με το μαγικό ραβδί της έδιωχνε μακριά τύψεις και ενοχές. Υπήρξα ιδιαίτερα ευτυχής ως αναστημένη, όσο και δυστυχής ως αμαρτωλή. Σε κάθε περίπτωση όμως ήμουν ζωντανή!
Ανάλογες ήταν και οι συμβουλές που έδινα στα κρυφά ως δόκιμη αστρολόγα. Χώρισες; Δεν πειράζει, υπάρχει και η ανάσταση. Έμεινες χωρίς δουλειά; Θα γυρίσει ο τροχός...
Κι όλοι με αγάπησαν γιατί είχα πάντα ένα καλό λόγο να τους πω. Ερχόντουσαν από τις γύρω γειτονιές για να πάρουν από το φως μου. Κι εγώ τους έλεγα για τον Σκορπιό που είναι πίσσα σκοτάδι και συμβολίζει το τέλος και για τον Τοξότη με τη χαρά της νίκης και τα πυροτεχνήματα.
Κάπου εκεί ανάμεσα στους δύο κρύβεται η Ανάσταση. Όχι η σωματική αλλά η πνευματική. Η συνείδηση μας είναι αυτή που μένει αθάνατη, αψηφώντας την τρομερή ειμαρμένη. Κι αργότερα βέβαια έμαθα πως γι αυτό σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Χριστός. Για να μας απελευθερώσει από τα δεσμά της ύλης και της ανάγκης, από το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα.
Τελικά, τα ‘φερε έτσι η ζωή που την πνευματικότητα της Ανάστασης την κατάλαβα μόνον μέσα από την αστρολογία.
Στην καλύτερη περίπτωση, όλοι μου έλεγαν να πιστέψω το θαύμα και να κάτσω στα αυγά μου.
Σας κούρασα όμως με την πολυλογία μου. Το θέμα είναι πως τώρα, στον καιρό του Ουρανού στον Κριό αλλά κι του Ποσειδώνα στους Ιχθείς ο άνθρωπος μπορεί να ξαναβρεί τις ρίζες του. Να καταλάβει πως μια καλή κουβέντα και ένα χάδι είναι πολυτιμότερη από όλα τα Armani και Cayenne του κόσμου. Γιατί η Ανάσταση και η Αγάπη πάνε πακέτο.
Κι αν η αλήθεια δεν λάμψει ή το δίκιο δεν θριαμβεύσει και πέσουμε στη μαύρη κατάθλιψη θα φταίμε λίγο κι εμείς. Γιατί στην πραγματικότητα η Ανάσταση φωλιάζει μέσα μας, έτοιμη να κάνει το θαύμα εκεί που όλα είναι σκοτεινά. Εμείς είμαστε η Ανάσταση!
Εύχομαι από καρδιάς τα όνειρα σας να πραγματοποιηθούν. Υγειά να έχουμε και να είμαστε ενωμένοι. Χρόνια πολλά και Καλή Ανάσταση (ο καθένας ας την βιώσει όπως την νοιώθει μα και όπως την έχει ανάγκη).
Όσο για την αστρολογία, που αυτή κι αν έχει αναστηθεί τόσες φορές, εύχομαι να μπει στο δρόμο που της αξίζει, με τους άριστους για οδηγούς.
