Πολλές φορές άνθρωποι οι οποίοι με επισκέπτονται, ξέχωρα από τις δικές τους προσωπικές ανησυχίες, με ρωτάνε και για την εξέλιξη της πορείας των παιδιών τους. Ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, γιατί οι συμβουλές που μπορεί να δώσει ένας αστρολόγος, μπορούν να φανούν χρήσιμες, για να μπορέσει ένας γονιός να τις χρησιμοποιήσει και να βοηθήσει το παιδί του, ώστε να αποφύγει όσο είναι δυνατόν περισσότερα «βουναλάκια», μέχρι να σταθεί στα πόδια του και να βρει το δικό του μονοπάτι ή να ανακαλύψει ταλέντα ώστε να προωθήσει το παιδί ανάλογα.
Όμως μερικοί εξ αυτών το ότι ΕΓΙΝΑΝ γονείς, δε σημαίνει ότι και ΕΙΝΑΙ κι αυτό πολλές φορές μπορεί να «διαγνωστεί» μέσω της αστρολογίας. Παράδειγμα, αν ένα πιτσιρίκι έχει μια Σελήνη στον Αιγόκερω, αυτόματα μαρτυρά ποια είναι η μητέρα του και σε τι περιβάλλον θα μεγαλώσει. Ήδη ωριμάζει σε ένα ψυχρό, περιοριστικό ή ένα περιβάλλον με ηλικιωμένους γονείς, καθώς η έλλειψη συναισθήματος κατέχει δευτερεύουσα θέση, επειδή το «καθήκον» και οι «υποχρεώσεις» προέχουν πάνω απ’ όλα. Δεν αποκλείεται η μητέρα του να είναι αποτελεσματική, όχι όμως «μανούλα».
Αντίθετα ένα άλλο πιτσιρίκι με μια Σελήνη στον Καρκίνο, βρίσκει από τη μητέρα του, τη θαλπωρή, τη στήριξη, την τρυφερότητα και την αγάπη που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει και να μην ξεχάσει την οικογένειά του.
Αν λοιπόν το πρώτο πιτσιρίκι εισπράξει ανεπαρκή αγάπη, θα καταλήξει να είναι «στεγνό» ή λιγότερο εκδηλωτικό στα συναισθήματα του ή δε θα ικανοποιείται, αν γύρω του δεν είναι όλα τέλεια κατά τις δικές του φιλοδοξίες κι αυτό θα «διδάξει» και στα δικά του παιδιά. Όμως το δεύτερο πιτσιρίκι, στο οποίο προέχει το συναίσθημα και σε δεύτερη μοίρα το πρακτικό μέρος της ζωής, θα είναι προσκολλημένο στη μαμά του και κατ’ επέκταση κι αυτό ως ενήλικας θα φροντίσει και θα προστατέψει τα δικά του παιδιά.
Σίγουρα από τη Σελήνη παίρνουμε τα πρώτα δείγματα συναισθημάτων, όμως λαμβάνουμε υπόψη μας κι όλα τα υπόλοιπα και τις σχέσεις που δημιουργούν μεταξύ τους οι πλανήτες, θετικές ή αρνητικές.
Η ανατροφή των παιδιών είναι μια δύσκολη υπόθεση, ειδικά αν επικρατήσει σύγχυση μεταξύ των μελών μιας οικογένειας. Από την άλλη αν σκεφτούμε ότι η επέκταση αυτού του μοντέλου, είναι η ίδια η κοινωνική ζωή, θα καταλάβουμε, ότι το μυστικό κρύβεται στην τέχνη του να μάθουμε να ζούμε «ομαδικά» με την ευρύτερη έννοια. Αν κάποιος ενήλικας δεν μπορεί να έχει καλές σχέσεις με τους συνανθρώπους του, πως έχει την απαίτηση να γίνει γονιός και πως θα εφαρμόσει όλα εκείνα, που ο ίδιος δεν μπόρεσε να τα εφαρμόσει στην εξωτερική του ζωή;
Όσοι ενήλικες δεν είναι «ευχαριστημένοι» από τους γονείς τους, τουλάχιστον ας προσπαθήσουν να βρουν τις αιτίες, ώστε να μην πέσουν σε λανθασμένες συμπεριφορές που διδάχθηκαν και πάνω απ’ όλα να μάθουν Ν’ ΑΚΟΥΝΕ τα παιδιά τους και τους κραδασμούς που δημιουργούν στο περιβάλλον τους.
