Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα...

Πριν πολλά χρόνια, όταν ακόμα ήμουνα μαθήτρια, τρελαινόμουνα να παίρνω μέρος στις παρελάσεις, για δίαφορους λόγους.

Καταρχήν, γιατί χάναμε ώρες από τα μαθήματα, δεύτερον, γιατί την εορταστική μέρα, συναντιόμασταν με όλα τα σχολεία και βλέπαμε πολλούς φίλους, τρίτον γιατί μου άρεσε το στυλ της παρέλασης, ( τι γούστο Θεέ μου ) και τέταρτον γιατί ήξερα πως η οικογένειά μου θα ήταν κάπου ανάμεσα στο πλήθος για να με καμαρώσει ( τι ψώνιο Θεέ μου, μάλλον από τότε το είχα).

Από την πολύ μου περηφάνεια, μια φορά, (ξέρετε και πως φωνάζουν οι γονείς όταν σε δούν, το έχετε βιώσει) εκεί που παρελαύναμε, να σου φωνάζουν δυνατά το όνομά μου "Νίκη, Νίκη" γυρίζω και εγώ για να τους χαιρετήσω και δεν παίρνω είδηση πως οι μπροστινές μου, είχαν σταματήσει να βηματίζουν και έκαναν σημειωτόν.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο www.queen.gr