Ο θεωρητικός του Κρεμλίνου εξηγεί γιατί η «στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία δεν είναι εισβολή

Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν είναι ένας Ρώσος φιλόσοφος και πολιτικός επιστήμονας που έχει στενούς δεσμούς με το Κρεμλίνο, θεωρείται «ιδεολόγος του Πούτιν» και περιγράφεται ως σύμβουλος και εμπνευστής του. Πολύ διαβασμένος και ενημερωμένος «είναι ένας αδέσμευτος στοχαστής που βλέπει τη Ρωσία με εντελώς διαφορετικά μάτια από τα δικά μας. Είναι μια άβολη φωνή - όχι απαλλαγμένη από μεροληψία και προπαγάνδα - αλλά χρήσιμη στην ακρόαση» τον συστήνει η εφημερίδα Il Giornale που του πήρε συνέντευξη.

Όταν ο δημοσιογράφος Λουίτζι Μασκερόνι τον ρωτάει αν μίλησε πρόσφατα με τον Πούτιν λέει οτι αυτή ειναι μία προσωπική ερώτηση, στην οποία δεν απαντάει. «Μιλάω για γεωπολιτική, αν θέλετε» προσθέτει και αρχίζει να εξηγεί την κοσμοθεωρία του.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία λέει δεν είναι εισβολή αλλά «στρατιωτική επιχείρηση. Ο Πούτιν εξήγησε πολύ καλά τους σκοπούς της, που είναι δύο. Πρώτον: αποναζιστικοποίησε μια χώρα της οποίας η κυβέρνηση όχι μόνο ανέχτηκε αλλά υποστήριξε νεοναζιστικές ομάδες που έδωσαν δύναμη σε μια ουκρανική εθνικιστική ταυτότητα που βασίζεται στο μίσος κατά των Ρώσων. Μια τεχνητή ταυτότητα που δημιουργήθηκε μέσω μιας ιδεολογίας που η Δύση προσποιήθηκε ότι δεν βλέπει επειδή το να μισείς τους Ρώσους είναι πιο σημαντικό από το να μισείς τους Ναζί.

O Nτούγκιν

Δεύτερον: αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος στο Κίεβο για να επαναφέρει την Ουκρανία στη ρωσική πολιτική, στρατιωτική και στρατηγική σφαίρα. Προσοχή: η τρέχουσα στρατιωτική επιχείρηση δεν είναι πόλεμος ενάντια στο ΝΑΤΟ. Αλλά μια επιχείρηση για την υπεράσπιση μιας περιοχής ζωτικού ενδιαφέροντος για τη Ρωσία, η οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν έμμεσα κατεχόμενη από τη δυτική δύναμη σε μια στιγμή αδυναμίας στη Μόσχα».

Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ουκρανία; «Για να το κατανοήσουμε αυτό, είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε στα αίτια και να διαβάσουμε τη διάλυση της ΕΣΣΔ μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν είναι μόνο ιδεολογικό αλλά και γεωπολιτικό. Και αν η γεωπολιτική είναι η επιστήμη που θεωρεί τον κόσμο ως το πεδίο μάχης μεταξύ της θαλάσσιας δύναμης και της επίγειας δύναμης, με αυτή την έννοια το τέλος της ΕΣΣΔ ήταν η νίκη της δύναμης της θάλασσας και η κατάρρευση της δύναμης της γης. Μετά το 1989, η Ρωσία έχασε την εξουσία στις ζώνες ελέγχου της προς όφελος της Δύσης, και η Δύση απέκτησε επιρροή σε αυτό το κενό, που ήταν συνέπεια της αδυναμίας της δύναμης της Γης. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε και το ΝΑΤΟ ενισχύθηκε».

Διαβάστε περισσότερα στο Newsbomb.gr