Οι παρελάσεις που ακυρώνονται, οι αναμνήσεις που χάνονται…

Σχεδόν όλες. Κι όχι για μένα. Για το βλέμμα της κυρά-Λένης, της γιαγιάς μου και της κυρά Ειρήνης, της μάνας μου. Είχαν τέτοιο καμάρι στο βλέμμα τους για τον «Νίκο» τους που με έκανε να αισθάνομαι καμιά δεκαριά πόντους πιο ψηλός!

Θυμάμαι την ανυπομονησία τους όταν παίρναμε τα ρούχα της παρέλασης, να τα δουν φορεμένα πάνω μου. Την περηφάνια τους όταν μαζί με τους συμμαθητές και φίλους περνάγαμε από μπροστά τους. Την ευγνωμοσύνη τους στο τέλος της παρέλασης. Λες και γύριζα από τον πόλεμο νικητής… Και μετά φαγητό. Όλοι μαζί. Στο σπίτι ή σε κάποια ταβέρνα… Με αφορμή την παρέλαση αλλά αιτία την αγάπη της οικογένειας. Αυτή που κάνει τις εθνικές επετείους και τις λοιπές αργίες, ευκαιρία για να μαζευτούμε σαν οικογένεια! Εν προκειμένω και για φρεσκάρισμα της μνήμης.

Διαβάστε περισσότερα στο Mothersblog.gr