Η Αστρολογική ερμηνεία της Ιστορίας-Το τέλος του αρχαίου κόσμου
Από τον Γιάννη Ριζόπουλο
Γενικότερα και στα πλαίσια μιας μακροκοσμικής θεώρησης έχουμε ήδη παρατηρήσει ότι οι σύνοδοι του Ουρανού με τον Ποσειδώνα ορίζουν κάποιες ευδιάκριτες πολιτισμικές φάσεις. Η σύνοδος του 576 π Χ στον Ταύρο σηματοδότησε την κλασική περίοδο της αρχαιότητας, στους Διδύμους είχαμε την Ελληνιστική περίοδο και την μετάδοση του Ελληνικού πνεύματος στην τότε γνωστή «Οικουμένη», ενώ στον Καρκίνο έλαμψε με την παρουσία της η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Κάθε αλλαγή στον κοσμικό ρυθμό αναδεικνύει νέα κέντρα δύναμης και ένα διαφορετικό «στιλ» ανάπτυξης.
Η περίοδος των συνόδων του Ουρανού με τον Ποσειδώνα στο Λέοντα άνοιξε με τις μεταρρυθμίσεις του Διοκλητιανού, ο οποίος εισήγαγε την Τετραρχία αμέσως μετά την πρώτη σύνοδο των δύο πλανητών στο ζώδιο (282 μ Χ). Οι δημοκρατικοί θεσμοί του Ρωμαϊκού κράτους κατέρρευσαν οριστικά και αντικαταστάθηκαν από ένα αυτοκρατορικό τυπικό ανατολικού τύπου. Ταυτόχρονα ερρίφθη ο κύβος για το διαχωρισμό του κράτους σε ανατολικό και δυτικό, ο οποίος ολοκληρώθηκε στους αμέσως επόμενους αιώνες. Ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν αυτήν την χρονολογία ως αφετηρία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας (το ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος), που τυπικά πάντως «ξεκίνησε» με την άνοδο στο θρόνο του Κωνσταντίνου Α΄ το 324. Τότε είχαμε μια χαρακτηριστική σύνοδο Ουρανού-Πλούτωνα στον Υδροχόο η οποία έστειλε με εμφατικό τρόπο το διττό μήνυμα της σε ανατολή και δύση. Το τέλος ενός κύκλου ήταν η αρχή του επόμενου.
Φυσικά το θρησκευτικό στοιχείο που αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της Εποχής των Ιχθύων δεν θα μπορούσε να λείπει από το ...χορό. Το 325 κάτω από τις «εντολές» ενός χαρακτηριστικού κοσμικού τετραγώνου (ο Ουρανός στον Υδροχόο με τον Ποσειδώνα στο Σκορπιό) έγινε στη Νίκαια η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος και διατυπώθηκε το «Σύμβολο της Πίστεως» .
Σε αντίθεση με την υπερχιλιετή αντοχή του Βυζαντίου, το δυτικό Ρωμαϊκό κράτος, τραυματισμένο καίρια από τις βαρβαρικές εισβολές, κατέρρευσε το 476 (ο Κρόνος σε σύνοδο με τον Πλούτωνα στο Λέοντα), μια χρονιά που σηματοδοτεί την τυπική έναρξη του δυτικοευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Είχε προηγηθεί η δεύτερη στη σειρά σύνοδος Ουρανού-Ποσειδώνα το 453 η οποία συνδυάστηκε με δύο γεγονότα υψίστης σημασίας, την εισβολή του Αττίλα και την Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας η οποία καταδίκασε τον μονοφυσιτισμό. Οι βαρβαρικές εισβολές καθώς και οι σοβαρότατες αιρέσεις που ταλάνισαν τη χριστιανική Εκκλησία-και το κράτος-δεν ήταν παρά οι πιο χαρακτηριστικές από τις εκδηλώσεις του πολικού με το Λέοντα ζωδίου, του Υδροχόου, το οποίο ως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις «υπακούοντας» στην αρχή της πολικότητας έκανε ιδιαίτερα αισθητή την ανατρεπτική και διασπαστική φύση του.
Η θρησκευτική διάσταση
Κατά την διάρκεια της περιόδου από το 275 έως τις αρχές του 7ου αιώνα μ Χ γίνονται πλέον έκδηλα τα συμπτώματα της Εποχής των Ιχθύων αφού δύο από τις πλέον διαδεδομένες θρησκείες με διαφορετική ιστορική διαδρομή, ο Χριστιανισμός και ο Βουδισμός, οργανώνονται και καθιερώνονται ως επίσημα δόγματα. Η ένταξη τους σε ένα αυτοκρατορικό πλαίσιο (Βυζάντιο-Κίνα) δίνει και το στίγμα της συνεισφοράς του Λέοντα, ο οποίος είναι γνωστό ότι «ειδικεύεται» σε ανάλογες μορφές άσκησης της εξουσίας. Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το «πάντρεμα» του Ιχθυακού και του Λεοντικού ύφους σηματοδοτήθηκε από το «Εν Τούτω Νίκα» που ύψωσε ο Κωνσταντίνος Α΄ και αποδόθηκε πιστά με τη συνεργασία Πατριαρχείου-Θρόνου, η οποία επισημοποιήθηκε το 450 με τη θέσπιση της στέψης του αυτοκράτορα από τον Πατριάρχη. Ο Μαρκιανός ήταν ο πρώτος που πήρε το χρίσμα, μόλις δύο χρόνια πριν τον ακριβή σχηματισμό της δεύτερης κατά σειρά συνόδου των δύο πλανητών στο Λέοντα. Μία ανάλογη σύνθεση εκδηλώθηκε και στις τέχνες, όπου οι παραστάσεις του αυτοκράτορα Χριστού και της αυτοκράτειρας Παρθένου έδωσαν το στίγμα μιας αυλικής και συνάμα θρησκευτικής τέχνης, όπου τα στοιχεία εξουσίας συνυπήρχαν με τα ιερά. Το μεγαλόπρεπο συνδυάστηκε με το υπερβατικό και το μυστηριακό και ο ναός της Αγίας Σοφίας-που κτίστηκε με τον Πλούτωνα στον Αιγόκερω, όπως και ο Παρθενώνας-είναι μάλλον το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της αντίληψης.
Αξιοσημείωτη ως προς τα Λεοντικά περιεχόμενα ήταν και η «επισήμανση» από τη χριστιανική Εκκλησία ότι τα παιδιά έχουν ψυχή και γι αυτό το λόγο δεν πρέπει να εξοντώνονται. Μέχρι τότε η παιδοκτονία ήταν μια εξαιρετικά διαδεδομένη πρακτική, ιδιαίτερα όσον αφορά τα κορίτσια.
Οι επιδράσεις στους πολιτισμούς της Ανατολής
Από το 280 έως τις αρχές του 7ου αιώνα υπήρξαν ανάλογες εξελίξεις και στην Ανατολή, με την Κίνα και την Ινδία να είναι ουσιαστικά οι πρωταγωνίστριες και το ...alter ego του δυτικού και του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους αντίστοιχα.
Ο «εκβαρβαρισμός» της Κίνας συντελέστηκε, όπως και στην περίπτωση της Ρώμης, με κύριο χαρακτηριστικό το σεβασμό στον Κινέζικο πολιτισμό και την ώσμωση της κουλτούρας των εισβολέων με αυτόν.
Από την άλλη πλευρά, η βαρβαρική επίδραση στον Ινδικό πολιτισμό ήταν αμελητέα, όπως περίπου συνέβη και με το ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Παράλληλα όμως στην Ινδία από τον 4ο έως τον 6ο αιώνα έγιναν ...πράματα και θάματα. Παρ’ ότι οι περισσότεροι δυτικοί επιχαίρουν μόνον για την «Κάμα Σούτρα», ουσιαστικά ποτέ άλλοτε οι Ινδοί δεν έφθασαν σε τέτοιο μεγαλείο. Ήταν η σειρά τους να ζήσουν το δικό τους «χρυσό αιώνα» (η εποχή της δυναστείας των Γκούπτα), εκφράζοντας κατά ...γράμμα το Λεοντικό πνεύμα.
Ο βουδισμός που είχε αναδυθεί από την «μητέρα όλων των συνόδων» του 576 π Χ (Ουρανός, Ποσειδώνας και Πλούτωνας στον Ταύρο) και είχε ήδη ιστορία πολλών αιώνων, με την «επαναφορά» του κοσμικού ρυθμού σε σταθερό ζώδιο ανανεώθηκε και μάλιστα η διάδοση του στην Ινδία και την Κίνα βασίστηκε συχνά σε κοινωνικοπολιτικά κριτήρια, όπως συνέβη και με το χριστιανισμό.
