Η αρχέγονη σκιά των εκλείψεων: Η σκοτεινή νύχτα της Ψυχής!
Το σκοτάδι προκαλεί φόβο, σύγχυση, αντίσταση. Όμως κάτω από αυτή την επιφάνεια, κάτι μετακινείται. Κάτι βαθύτερο ξυπνά και ετοιμάζεται να φέρει το φως πίσω.
Στα αρχαία χρόνια και ακόμη περισσότερο στον Μεσαίωνα, οι άνθρωποι έβλεπαν με δέος και φόβο τις εκλείψεις. Θεωρούσαν πως προοιωνίζονταν μεγάλες καταστροφές.
Είχαν δε επινοήσει πολλά τελετουργικά με τύμπανα, γκάιντες και φωνές, για να αποτρέψουν τον θάνατο του Ήλιου από τον δράκο που ήταν έτοιμος να τον καταβροχθίσει.
Πίστευαν πως η επιρροή των εκλείψεων μπορούσε να κρίνει πολέμους, την άνοδο ή την πτώση ενός βασιλιά ή ακόμη και μιας αυτοκρατορίας.
Η ανάπτυξη της επιστήμης και του ορθολογισμού κατέστειλε σε μεγάλο βαθμό αυτές τις φοβίες. Ωστόσο ακόμη και σήμερα, αυτές εξακολουθούν να υπάρχουν και να επηρεάζουν υποσυνείδητα τους ανθρώπους.
Δυνατότητα πρόβλεψης των εκλείψεων υπήρχε από τα αρχαία χρόνια. Τα μεγάλα μεγαλιθικά μνημεία όπως το Stonehenge στη Μεγάλη Βρετανία ή κατασκευές όπως ο μηχανισμός των Αντικυθήρων είχαν, ανάμεσα σε άλλους στόχους και τον προσδιορισμό των εκλείψεων.
Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και στον χώρο της Αστρολογίας, εξακολουθεί να υπάρχει η άποψη πως οι εκλείψεις συνδέονται με καταστροφές, ακόμη και με θανάτους. Ακούγεται συχνά από κάποιους -αδαείς φυσικά, πως η λέξη "έκλειψη" προέρχεται από το «εκλείπω». Άρα κατά τη γνώμη τους, κάτι θα εκλείψει και αυτό το συνοδεύουν με το επιχείρημα πως γύρω από το διάστημα των εκλείψεων, αυξάνονται οι θάνατοι. Φυσικά αυτό δεν είναι σωστό. Αλλά ακόμη και αν ήταν, γύρω από αυτό το διάστημα έχουμε και γεννήσεις.
Οι εκλείψεις είναι καθοριστικές για τη γέννηση και τον θάνατο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αυτά θα συμβούν αποκλειστικά γύρω από την εκλειπτική περίοδο. Όντως κάτι «εκλείπει», αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την απλοϊκή και δεισιδαιμονική αυτή άποψη και θα αναφερθώ σε αυτό στο τέλος. Καταρχάς εκλείπει το φως που είναι προφανές και δεν χρειάζεται να συσχετιστεί με κάτι αρνητικό.
Η σύγχρονη Αστρολογία λοιπόν, έχει εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση για το συγκεκριμένο ζήτημα. Οι εκλείψεις θεωρούνται ενεργειακά φορτισμένες. Έχουν την τάση να διογκώνουν τις επιδράσεις που απορρέουν από τις θέσεις και τις όψεις των άλλων πλανητών είτε αυτές είναι «δύσκολες» είτε «εύκολες». Δεν είναι λοιπόν απαραίτητο να έχουν δυσμενή επιρροή. Αντίθετα, μπορεί να αποδειχτούν κάλλιστα πολύ ευεργετικές και ευμενείς, ανάλογα με την περίπτωση.
Όταν μια γυναίκα φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, όταν κάποιος κερδίζει ένα πολύ μεγάλο ποσό σε τυχερό παιχνίδι, ξεκινά μια προσοδοφόρα επιχείρηση ή κάνει μια σημαντική σχέση, όλα αυτά καθορίζονται από τις εκλείψεις που προηγούνται. Αυτή, σίγουρα δεν θα την λέγαμε δυσμενή επιρροή, τουλάχιστον από μια πρώτη ματιά και δεν φαίνεται να «εκλείπει» κάτι.
Ήλιος, Γη και Σελήνη βρίσκονται σε κατάσταση αλληλεξάρτησης. Η Σελήνη λειτουργεί ως «διακόπτης» και ρυθμιστής της Ηλιακής ενέργειας. Ελέγχει κάθε είδος μαγνητικού πεδίου στη Γη και ιδίως το πεδίο της οργανικής ύλης, των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων! Διακόπτει τη συνεχή ροή των ακτίνων του Ήλιου σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, δημιουργώντας ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, παρόμοιο με αυτό του εναλλασσόμενου ρεύματος. Είναι σαν ένα «σοκ»! Αυτά ακριβώς τα διαστήματα ορίζονται από τις εκλείψεις!
Τι είναι τελικά αυτό που εκλείπει;
Η έκλειψη ρίχνει έναν κώνο σκιάς πάνω στη Γη. Ένα σημείο στο ανθρώπινο σώμα, με φωτοευαίσθητα κύτταρα που έχει σχήμα κώνου είναι η επίφυση ή αλλιώς κωνοειδής αδένας. Βρίσκεται μέσα στον εγκέφαλο και τα φωτοευαίσθητα κύτταρα δεν έρχονται σε επαφή με το φως. Αυτός ο αδένας σε όλες τις παραδόσεις συνδέεται με τη «φώτιση» και την εξελικτική συνειδησιακά δυνατότητα του ανθρώπου.
Αυτό λοιπόν που δείχνουν οι εκλείψεις είναι η ψευδαίσθηση μέσα στην οποία ζει ο άνθρωπος και η δυνατότητα να εξελιχθεί. Αυτό που εκλείπει είναι η συνείδηση!
Είναι πολύ ενδιαφέρον να θυμηθούμε το σκεπτικό που αναπτύσσει ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού στο βιβλίο «Η σκοτεινή νύχτα της Ψυχής»:
Περιγράφει τη βαθιά, επώδυνη αλλά και μεταμορφωτική πνευματική κρίση που περνά η ψυχή πριν φτάσει στη θεία ένωση.
Η ψυχή, όπως και ο ουρανός, χρειάζεται να βυθιστεί στο σκοτάδι για να αναγνωρίσει το φως. Στις εκλείψεις, αυτό το σκοτάδι δεν είναι τιμωρία αλλά κάθαρση. Ένας αναγκαίος αποχωρισμός από το παλιό, από τα ψέματα που μας κρατούσαν ασφαλείς αλλά φυλακισμένους.
Κι όπως στη μυστική πνευματική εμπειρία, έτσι και στις εκλείψεις, η μετάβαση πονά. Το σκοτάδι προκαλεί φόβο, σύγχυση, αντίσταση. Όμως κάτω από αυτή την επιφάνεια, κάτι μετακινείται. Κάτι βαθύτερο ξυπνά και ετοιμάζεται να φέρει το φως πίσω.
Γιατί η Σκοτεινή Νύχτα είτε της ψυχής είτε του ουρανού, δεν είναι το τέλος. Είναι το πέρασμα. Η στιγμή που το άγνωστο ανοίγει τον δρόμο για τη νέα εκδοχή μας.
*Η φωτογραφία έχει δημιουργηθεί με AI*
Διάβασε επίσης: