Η Αστρολογία της Αυτοπαρατήρησης: Πώς ο ουρανός γίνεται καθρέφτης της συνείδησης στην καθημερινότητα
Η αστρολογία δεν είναι μόνο σύστημα συμβόλων. Είναι τρόπος να βλέπεις τον εαυτό σου
Κάθε πλανητική ενέργεια εκφράζεται συνειδητά ή ασυνείδητα, ανάλογα με το επίπεδο αυτοπαρατήρησης.
Υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν τον χάρτη τους για να μάθουν τι θα γίνει.
Κι υπάρχουν άλλοι που τον κοιτούν για να μάθουν ποιοι είναι όταν αυτό γίνεται.
Η αστρολογία της αυτοπαρατήρησης ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Είναι η τέχνη να βλέπεις τον ουρανό μέσα σου. Όχι για να προβλέψεις αλλά για να κατανοήσεις.
Η αυτογνωσία ξεκινά όχι όταν «διαβάζεις τον χάρτη σου», αλλά όταν παρατηρείς πώς τον ζεις.
Από τη γνώση στην επίγνωση
Το να γνωρίζεις τον χάρτη σου είναι ένα πρώτο βήμα. Το να παρατηρείς πώς τον ζεις, είναι το άλμα.
Είναι η διαφορά ανάμεσα στο «ξέρω ότι έχω Σελήνη στον Κριό» και στο «παρατηρώ πώς αντιδρώ όταν νιώθω ανασφάλεια»
Η αυτοπαρατήρηση μετατρέπει την αστρολογία από περιγραφή χαρακτήρα σε καθρέφτη επίγνωσης.
Δεν στοχεύει να διορθώσει τίποτα, αλλά να φέρει φως εκεί όπου συνήθως λειτουργούμε αυτόματα.
Παράδειγμα:
Όταν αντιδράς παρορμητικά ή νιώθεις έντονη επιθετικότητα, ρώτα: «Μήπως μιλάει ο Άρης; Είναι φόβος που εκδηλώνεται ως δράση;»
Όταν δυσκολεύεσαι να βάλεις όρια ή νιώθεις υπερβολική αυτοκριτική που σε παγώνει, ρώτα: «Μήπως μιλάει ο Κρόνος; Πού χρειάζομαι δομή και πού εξαναγκάζομαι;»
Ο χάρτης δεν χρησιμοποιείται μόνο για πρόβλεψη γεγονότων, αλλά καθρεφτίζει στάσεις ύπαρξης.
Οι πλανήτες δεν «πράττουν». Εμείς εκφράζουμε τα αρχέτυπά τους.
Κάθε μέρα, κάθε μικρό ερέθισμα, είναι μια πρόσκληση να δεις σε ποιο επίπεδο λειτουργείς: στο φως ή στη σκιά του συμβόλου.
Όταν η Αφροδίτη ζητά επιβεβαίωση, μπορείς να παρατηρήσεις πότε μετατρέπεται σε εξάρτηση και εκεί έχεις δυνατότητα να αποκτήσεις επίγνωση. Όταν προσπαθείς να γίνεις αρεστός, θυμήσου την Αφροδίτη σου και ρώτα αν το κάνεις από χαρά ή ανασφάλεια.
Όταν ο Άρης βγαίνει μπροστά, θυμήσου πως πίσω από κάθε παρόρμηση ίσως κρύβεται φόβος, μια κραυγή του σώματος που θέλει να νιώσει ασφαλές.
Αυτό που νιώθεις ως «εμπιστοσύνη στη ζωή», μήπως είναι στην ουσία η ανάγκη του Δία να αποφύγεις τον περιορισμό;» Μήπως πίσω από την αισιοδοξία με την οποία ταυτίζεσαι, κρύβεται φόβος να αντικρίσεις το βάθος;
Και όταν ο Κρόνος επιμένει σε τελειοθηρία, σε βοηθά να δεις πού φοβάσαι να θέσεις όρια ανθρώπινα, όχι απόλυτα. Όταν νιώθεις την ανάγκη να απομονωθείς, ρώτα: «Είναι ο Κρόνος που ζητά όριο ή η άμυνα που φοβάται την επαφή;»
Οι Πλανήτες ως «εσωτερικές φωνές»
Κάθε πλανήτης αντιπροσωπεύει μια ψυχολογική λειτουργία:
Ήλιος: «Κέντρο», θέληση, σκοπός.
Σελήνη: Συναισθηματικά αντανακλαστικά, αυτοματισμός, ανάγκη ασφάλειας.
Ερμής: Τρόπος σκέψης, έκφρασης, γραφής.
Αφροδίτη: Αξία, σχέση, τρυφερότητα, ανάγκες.
Άρης: Ενέργεια, φόβος που μετατρέπεται σε δράση, παρορμητικότητα, επιθυμία.
Δίας: Η ανάγκη για νόημα και ανάπτυξη, πίστη, γενναιοδωρία και αισιοδοξία που χωρίς επίγνωση, γίνονται υπερβολή, αλαζονεία ή κατάχρηση.
Κρόνος: Οριοθέτηση , δομή, πειθαρχία, αίσθημα ευθύνης.
Ποσειδώνας: Απόδραση, ιδεαλισμός, αποφυγή της σκληρής πραγματικότητας.
Ουρανός: Απόσυρση μέσω ανεξαρτησίας, φόβος της εξάρτησης.
Πλούτωνας: Έλεγχος, μεταμόρφωση, βαθιά ανασφάλεια που κρύβεται πίσω από την ανάγκη ισχύος.
Η αυτοπαρατήρηση είναι η ικανότητα να γνωρίζεις ποιος πλανήτης μιλάει μέσα σου κάθε στιγμή, αν μιλάει ο Ήλιος, ο Άρης, ο Κρόνος.
Η αστρολογία της αυτοπαρατήρησης δεν χρειάζεται τελετουργία. Χρειάζεται προσοχή και παρατήρηση.
Παρατήρηση χωρίς κριτική
Η αυτοπαρατήρηση δεν είναι έλεγχος, είναι ευγένεια προς τον εαυτό.
Δεν χρειάζεται να διορθώσεις κανέναν πλανήτη ούτε να σπάσεις κανένα μοτίβο.
Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα. Χρειάζεται απλά να δεις.
Αρκεί να τον κοιτάξεις με κατανόηση.
Όταν βλέπεις τον εαυτό σου χωρίς ενοχή, ο Άρης βρίσκει καθαρή διεκδίκηση, ο Κρόνος σταθερότητα, η Σελήνη γαλήνη.
Ο χάρτης δεν αλλάζει. Αλλάζει ο τρόπος που τον ζεις.
Η αστρολογία της αυτοπαρατήρησης είναι μια πνευματική πρακτική σιωπής. Κάθε φορά που κοιτάς τον ουρανό, μην ρωτάς «τι μου φέρνει αυτός ο πλανήτης», αλλά «ποιο κομμάτι του εαυτού μου φωτίζει;». Η αυτογνωσία αρχίζει εκεί όπου σταματά η ερμηνεία και ξεκινά η επίγνωση.
Διάβασε επίσης:
