Όλοι εμείς οι κοινωνοί της αστρολογίας οραματιζόμαστε μια μέρα που η σπουδαία αυτή τέχνη θα διδάσκεται στα σχολεία. Και βέβαια μετά την δημιουργία χιλιάδων πτυχιούχων -κάπου εκεί στο 2.400 μ Χ- οι αρχές της θα διέπουν πλέον την Παιδαγωγική επιστήμη. Και να ποιά μπορεί να είναι μερικά από τα λαμπρά αποτελέσματα αυτής της επανάστασης!
Στη ζούγκλα του... ζωδιακού
Δύο δασκάλες πτυχιούχες της μεγάλης των αστρολόγων σχολής ανταλλάσσουν απόψεις για τις νέες τάσεις στην Παιδαγωγική. Η κυρία Λεοντίδου κάνει την αρχή:
- Σύμφωνα με το μεγάλο παιδαγωγό Διακρόνωφ, για να είναι λειτουργική μια τάξη, τα παιδιά πρέπει να ομαδοποιούνται σύμφωνα με τα ζώδια τους. Έτσι θα συνεννοούνται μια χαρά μεταξύ τους, χωρίς να χρειάζονται τη διαρκή επίβλεψη του δασκάλου.
- Ναι, ξέρω, είπε η κυρία Τοξοτοπούλου. Εγώ το δοκίμασα πέρυσι, αλλά χμ... με κάποιες μικρές αλλαγές. Βλέπεις, είναι δύσκολο να υποτάξεις τα θηρία ακόμη και κάτω από τις οδηγίες ενός τόσο σπουδαίου μυαλού... Πρώτα απ’ όλα, χώρισα τα παιδιά σε τρεις βασικές ομάδες. Από τη μια, προς την έξοδο, τα θηλυκά ζώδια κι απ’ την άλλη, στα παράθυρα, τα αρσενικά. Στη μέση έβαλα τους Ζυγούς για να μπορούν να αλλάζουν φύλο εεε... κατηγορία, όποτε το επιθυμούν. Κι ύστερα άρχισα το ανακάτεμα...
Τίγκαρα τα μπροστινά θρανία με Ιχθύες για να μπορώ να τους βλέπω όταν κοιμούνται. Μετά περικύκλωσα τους Διδύμους και τους Τοξότες με Σκορπιούς για να τους έχουν στη μούγκα και με Ταύρους για να μη μπορούν να το κουνήσουν ρούπι. Τους Υδροχόους τους ακροβόλισα στα παράθυρα, αφού, έτσι κι αλλιώς, όλο αυτά κοιτάνε. Μόνον όταν βαριόμουν, τους έβαζα να λένε το παρακάτω μάθημα η να αποκοιμίζουν τους υπόλοιπους με τις θεωρίες τους για το χιπ χοπ στο γαλαξία της Ανδρομέδας.
Με τους Καρκίνους στην αρχή είχα τεράστιο πρόβλημα. Όπου και να τους έβαζα ήταν μες στην γκρίνια και τη κλάψα: Ο Κωστάκης μου έκανε αυτό, η Ελενίτσα το άλλο, κρυώνω, διψάω... νισάφι πια! Για να γλιτώσω απ’ τη μιζέρια, τους έστελνα στη διπλανή τάξη, μέχρι να τους πάρουν οι κηδεμόνες τους. Έπρεπε να δεις την ανακούφιση στα πρόσωπα τους - αλλά και στο δικό μου, όταν εξαφανίζονταν πίσω απ’ τη μαμά η το μπαμπά. Ξουτ!
Από τους Λέοντες κράτησα μόνο έναν, για να μην τσακώνονται μεταξύ τους ποιος η ποια έχει την καλύτερη τσάντα, το πιο ακριβό κινητό κλπ και τους υπόλοιπους τους αντάλλαξα με Παρθένους από το άλλο τμήμα- του κυρίου Παπαδόπουλου, που δεν κατέχει από αυτά. Μέσα στην ξινίλα αλλά και εξοπλισμένη, πια, με τα πιο σύγχρονα ...όπλα της Παιδαγωγικής, τους τοποθέτησα, με όσους Αιγόκερους διέθετα, σε στρατηγικά σημεία της αίθουσας, π χ στη γαλαρία, για να δημιουργήσουν θύλακες τάξης. Σε όσους περίσσεψαν ανέθεσα την επιμέλεια του μαυροπίνακα. Να γιατί ποτέ δεν μου έλειψαν οι κιμωλίες και - το καλύτερο - όταν ήρθε εκείνη η στριμμένη από το υπουργείο έφαγε όλη την ώρα με το να κοιτάζεται και να χτενίζεται μπροστά στον πίνακα. Άριστα μου έβαλε, κι ας μην άκουσε γρι από την παράδοση! Τι να σου πω φιλενάδα, τελικά έμεινα πολύ ευχαριστημένη από το σύστημα του Διακρόνωφ. Όλη μέρα στο facebook ήμουνα και στα διαδικτυακά εικονικά θέρετρα , χώρια που με το μανικιούρ - πεντικιούρ μου έμενε χρόνος και στο σπίτι!
- Καταπληκτικό! Σε ζηλεύω, σχολίασε με θαυμασμό η Λεοντίδου. Αλλά δεν μου είπες τίποτα για τους Κριούς...
- Α! Σ’ αυτούς απαγόρευα μονίμως να παρακολουθήσουν το μάθημα και σφάζονταν για το ποιος θα πρωτομπεί στην τάξη. Επίτηδες έβαζα τους πιο χοντρούς Ταύρους να φράξουν την είσοδο και τους ψιθύριζα στο αυτί ότι οι έρχονται οι Κριοί για να τους αρπάξουν τα σάντουιτς. Εκεί να δεις... Έπεφτε το ξύλο της αρκούδας! Μόλις κάποιος Κριός κατάφερνε να περάσει απ’ τα στενά, τον έβαζα στο πρώτο θρανίο για να δίνει το καλό παράδειγμα μέχρι την άλλη μέρα, που βαριόταν και ξανάβγαινε έξω. Ευτυχώς είχα τρεις-τέσσερις αναπληρωματικούς στην καβάτζα, που έσπαγαν τη ρουτίνα και τα κεφάλια τους! Κάθε μέρα είχαμε γλέντι και η χρονιά πέρασε χωρίς να το καταλάβω...
Η Λεοντίδου κούνησε το κεφάλι της με επιδοκιμασία.
- Τι σου είναι η αστρολογία... Πραγματικό θαύμα!
Διάβασε επίσης:
