από τον Γιάννη Ριζόπουλο
Γαλήνιοι Κριοί, πομπώδεις Παρθένοι, υποτακτικοί Λέοντες, αισθηματίες Υδροχόοι και εγκεφαλικοί Καρκίνοι...
Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζευγαρώσει!
Εντελώς ... μασκέ είναι το πρώτο μέρος στο φετινό ετήσιο πάρτι του Έρωτα, με εκλεκτό προσκεκλημένο τον Ποσειδώνα.
Και ο Mr Fantasy, ασκώντας την πανάρχαια τέχνη του, μας κλείνει εισιτήριο για μια ακόμη θεατρική παράσταση. «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Λουίτζι Πιραντέλο με τους κριτικούς να επισημαίνουν: «Δύο άνθρωποι διατηρούν αντιφατικές απόψεις σχετικά με την ταυτότητα ενός τρίτου προσώπου»
Στους δύο τρίτος δεν χωρεί; Χωρεί και ....παραχωρεί, λοιπόν!
Εδώ μάλιστα, στο μεγάλο ζωδιακό μας τσίρκο οι ρόλοι αλλάζουν σαν σε όνειρο, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα η προφανής αιτία των ρασιοναλιστών. Και το ψέμα, γλυκό, αθώο, πονηρό ή επιτηδευμένο, δίνοντας μέγεθος και όγκο στον έρωτα μας μοιάζει περισσότερο με το «σωματίδιο του Θεού», που οι επιστήμονες καμώνονται πως ανακάλυψαν. Εκείνο δίνει την μάζα σε όλα τα άλλα, όμως το «σωματίδιο του Έρωτα» που κρατά σαν επτασφράγιστο μυστικό ο Ποσειδώνας, είναι αυτό πού δίνει λόγο ύπαρξης στο είναι μας.
Όσο για το ψέμα που ομορφαίνει τις ζωές μας σκεφθείτε τον δυστυχή Πινόκιο να κάνει ερωτική εξομολόγηση, ακολουθώντας την πεπατημένη: «Μωρό μου, είσαι η μοναδική μου αγάπη»!
Μαζί με την μύτη που μακραίνει, χάνονται και τα φτερά της ευτυχίας... Αυτής της ονειρεμένης αίσθησης που μας κάνει παντοδύναμους, όταν δεν σκιάζεται από προσδοκίες του παραδόπιστου προδότη εαυτού μας.
Φυσικά, η ζωή έχει και τις πρακτικές και πεζές πλευρές της και εκεί η σύνοδος του Ερμή με τον Ποσειδώνα δεν αφήνει παρά το άρωμα μιας επανάστασης απέναντι στην στοιχειοθετημένη τάξη μας. Λάθος στο λάθος, οι προσπάθειες μας στροβιλίζονται στην σάλα του παραμυθιού, με καβαλιέρο το ανεκδήλωτο.
Που πήγαν οι απαρέγκλιτοι νόμοι και η βεβαιότητα μας; Πανικός! Στην αρχή όλα μοιάζουν με εφιάλτη. Ακυρώσεις, ματαιώσεις, αστοχίες και ότι ακόμη απεχθάνεται η τακτοποιημένη μας ουτοπία. Είμαστε πεισμένοι βλέπετε, πως στον κόσμο αυτό δικτατορεύει η λογική μας. Αλλά τελικά πρόκειται μόνον περί φθηνού σφετερισμού...
Γιατί αν αφεθούμε στον κόσμο του αναίτιου, υπνοβατώντας προς το θαύμα και ζητώντας από την καρδιά μας να πιάσει το τιμόνι, τα απανωτά λάθη του μυστικού μας εαυτού θα αποκτήσουν νόημα και ουσία. Εκείνος ξέρει καλύτερα, μόνον που δεν τον ακούμε και δεν έχει άλλο τρόπο να μας το πει, παρά μόνον το «λάθος».
Μας προστατεύει από τα πραγματικά λάθη, μας κλείνει τα μάτια μπροστά σε αυτό που θα μας κλόνιζε, μας οδηγεί με ασφάλεια στο μονοπάτι της δικής μας αλήθειας.
Και τελικά, σηκώνει το πέπλο της αυθάδικης ημιμάθειας μας αποκαλύπτοντας αυτό που όλοι κάποτε γνωρίζαμε και εκπαιδευτήκαμε να αγνοούμε: Την μυστική συμμετοχή μας, σε ένα σύμπαν πλημμυρισμένο από Έρωτα.
Υπάρχει όμως και δεύτερος εκλεκτός προσκεκλημένος στην μικρή γιορτή μας. Κι αυτός δεν είναι από βασιλική γενιά αλλά αρχηγός των Μαυροτσούκαλων που ζευγαρώνουν άγρια τις ασέληνες νύχτες.
Πλούτωνας είναι το όνομα του και η σύνοδος του με την Αφροδίτη έρχεται να ξυπνήσει την ηφαιστειώδη φύση μας και να κλονίσει την ματαιότητα της κοντόφθαλμης αυταρέσκειας του Εγώ.
Οι στρατιώτες του ξεπηδούν από τα βάθη της ύπαρξης μας, όπως το μάγμα ανεβαίνει στην επιφάνεια από μια στενή δίοδο. Καυτό, ορμητικό και εκρηκτικό. Με άρμα το σεξ και πάνοπλους ιππείς τα ένστικτα, σαρώνει στο διάβα του κάθε μετριότητα, κάθε χλιαρό συναίσθημα, ζευγαρώνοντας σε μια στιγμή το μηδέν με το άπειρο.
Ή όλα ή τίποτα είναι το σύνθημα του και οι πιστοί του μηδενίζουν ότι δεν εντάσσεται στην σφαίρα της απόλυτης τελειότητας του.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και τρομερά τα έργα της...
Ο Πλούτωνας ανοίγει τις πόρτες της εσωτερικής μας φυλακής απελευθερώνοντας κάθε δεσμώτη που εμείς κλειδώσαμε -νομίζαμε για πάντα- για να μην ακούμε τις κραυγές του. Και κάποτε μπορεί να ήταν ένα ανάπηρο ή ασχημομούρικο μωρό, μια ντροπή για την λαμπερή ζωή μας αλλά με το πέρασμα του χρόνου έχει γίνει ένα μαλλιαρό κτήνος, αφού ποτέ δεν γνώρισε την αγάπη.
Φόβοι, πόνοι, πάθη και εμμονές διεκδικούν το κληρονομικό τους δικαίωμα στην ζωή μας. Κι εμείς έχουμε μια μοναδική ευκαιρία, να ζητήσουμε συγγνώμη για το αμάρτημα μας, γιατί απλά δεν γνωρίζαμε το μέγεθος της τραγωδίας μας, το παιδι μας που εγκαταλείφθηκε στο όνομα κάποιου «-ισμού».
Αν όμως παρ’ ελπίδα αποτύχουμε και η διαπραγμάτευση δεν πιάσει τόπο, μετά την αναπόφευκτη μάχη ένα μόνο μπορούμε να πράξουμε. Να μην κοιτάξουμε πίσω, γιατί η θλίψη της δικής μας Μέδουσας θα μας πετρώσει αυτοστιγμής.
