Ο Ποσειδώνας στεφανώνει την Πανσέληνο κι εσύ αναρωτιέσαι: Τι είναι τελικά πραγματικό και τι όχι;
Από την μια μεριά στέκουν οι εξισώσεις και οι αποδείξεις σου. Οι δομημένες πεποιθήσεις σου μπολιασμένες με λογική κι επιστημοσύνη. Η μεθοδολογία σου, το «ένα κι ένα κάνουν δύο».
Από την άλλη, η γήινη πραγματικότητά σου δείχνει ανήμπορη να σε ορίσει, αποδιωγμένη από τις διαισθήσεις σου. Τα δεσμά σου σπάνε από την πίστη σου στο ανέφικτο. Γύρω σου υπάρχει μόνον ασχήμια, μα εσύ δεν την βλέπεις πια. Λυτρώνεσαι σαν την Ιφιγένεια στο θυσιαστήριο.
Ονειρεύεσαι, εμψυχώνεις, ελπίζεις. Ιερουργείς.
Και το παράδοξο είναι ότι όσο περισσότερο πατάς τα πόδια σου στη γη, τόσο καρπίζει η εξουσία του Ποσειδώνα επάνω σου.
Όσο αυξάνεται ο βαθμός της συνειδητότητάς σου, τόσο αποκαλύπτονται τα θαυμαστά μυστήριά του. Γιατί μόνον τότε οι συμβολισμοί του βρίσκουν ένα ένδοξο πεδίο δράσης και ξεκλειδώνουν αλήθειες.
Σου το λένε επιστήμονες και σπουδαγμένοι διανοητές που βρήκαν την λύση στο πρόβλημά τους, γέρνοντας να αποκοιμηθούν.
Σου το βεβαιώνει ο Γιόχαν Κέπλερ που «υπνοβατώντας» έφτασε στο μετερίζι των Νόμων του.
Γι’ αυτό μην αρνείσαι το δικαίωμά σου στο όνειρο.
Στον κόσμο της ύλης, που διαφεντεύει η λογική σου, είσαι φυλακισμένος από κανόνες και πειστήρια. Από αξεπέραστα όρια αλλά και την προπαγάνδα των δοκησίσοφων. Αυτών που νομίζουν ότι γνωρίζουν τα πάντα και κομπάζουν γι’ αυτό.
Εκεί, μην περιμένεις χαΐρι από τον Ποσειδώνα σου. Θα σε παραπλανεί με λάθη, απάτες, φρούδες ελπίδες κι όλα εκείνα που είδε και άκουσε ο Οδυσσέας δεμένος στο κατάρτι και δεν μας τα είπε ποτέ. Τα φαντάσματά του, τα φαντάσματά σου...
Οι Σειρήνες σου γνέφουν δελεαστικά κι επειδή δεμένος δεν είσαι, διακινδυνεύεις να γίνεις βορά τους. «Πρόσεξε », σου λένε, «φυλάξου... Μην πιστεύεις τίποτα κι αν νομίσεις ότι οι αισθήσεις σου σε περιπαίζουν, βάλε μπροστά τα όργανα. Μέτρα, υπολόγισε, δες την κάθε λεπτομέρεια, γιατί μόνον έτσι θα ξεφύγεις από την παραπλάνηση. Μόνον έτσι θα σώσεις το βιός σου.»
Και κόντρα στην δύναμη που σε περικυκλώνει, εσύ πασχίζεις να μην σε γελάσουν.
Πασχίζεις να βουτήξεις στο παρασκήνιο και να το αποκαλύψεις.
Καλή και τίμια προσπάθεια...
**Απόκτησε τώρα το βιβλίο του Γιάννη Ριζόπουλου «Αστρολογία του 21ου αιώνα»**
Αλλά δεν φτάνει, αφού και η λογική σου μπορεί να λαθέψει, τα όργανα μπορεί να σου δείχνουν άλλα αντί άλλων, αφού ούτε αυτά είναι άτρωτα στις πονηριές του Ποσειδώνα. Το «φάντασμα στη μηχανή» είναι εδώ κι εσύ χρειάζεσαι κάτι διαφορετικό, κάτι επαναστατικό για τον νου σου, που είναι αλήθεια ότι μόνον ο ίδιος ο «ένοχος», ο Ποσειδώνας, μπορεί να στο προσφέρει.
Εγώ σου λέω λοιπόν, διάβασε, μελέτησε, στύψε το μυαλό σου αλλά ύστερα βγες από το πρόβλημα και πέτα ψηλά. Ξέχνα την πίεση, προσπέρασε την όποια σοβαρότητα της κατάστασης και κάνε «χαζομάρες»!
Άνοιξε το παράθυρό σου στο «κενό». Κάθισε να ξαποστάσεις, να χαλαρώσεις γιατί έτσι το πνεύμα σου θα συντονιστεί με την αλήθεια και οι λύσεις θα έρθουν από μόνες τους. Πιο σωστά θα σκοντάψεις επάνω τους.
Κοιμήσου κι ονειρέψου γιατί τα όνειρά σου θα είναι απόλυτα αληθινά και σοφά για την πραγματικότητά σου.
Βάλε τη φαντασία στην καθημερινότητά σου.
Ανέβα στην σκηνή και θεραπεύσου, παίζοντας ρόλους ξένους υποτίθεται, μα τόσο κοντινούς σου.
Γράψε, ζωγράφισε, χόρεψε, ταξίδεψε, καβάλα στις νότες κι ας μην είσαι καλλιτέχνης.
Μάντεψε, με τις αισθήσεις σου σφαλιστές. Δες με τα μάτια της ψυχής, αφέσου στην καρδιά σου.
Συγχώρα, αγάπησε, πίστεψε στην εσωτερική σου δύναμη, που δεν χρειάζεται αποδείξεις για να ζήσει. Εμψύχωσε τον αδύναμο, τον απελπισμένο, δώσε χαρά
σε αυτούς που δεν την γνώρισαν ποτέ. Ζήσε τον «μύθο» σου κι άσε το ψέμα να βασιλέψει στον δικό του κόσμο, αυτόν με τα πλουμιστά αγάλματα της ματαιοδοξίας του Ανθρώπου. Στον κόσμο των αξιωμάτων, της αρπαγής και της απάτης.
Ζήσε το παραμύθι του «Ευτυχισμένου Πρίγκιπα», νοιώσε την εσωτερική του διάσταση, ακολουθώντας τον Ιχθυακό Ποσειδώνα του δημιουργού του.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ δεν ήταν ένας κλασικός «παραμυθάς» κι έγινε περισσότερο γνωστός στους πολλούς για τις ιδιορρυθμίες και τον φιλοσοφημένο κυνισμό του, μα στον «Κήπο με τις ροδιές», περνά εντελώς στην άλλη όχθη:
-Είμαι καλυμμένος με χρυσάφι, είπε ο αγαλματένιος Πρίγκιπας στο Χελιδόνι, πρέπει να το βγάλεις φύλλο φύλλο, και να το δώσεις στους ανθρώπους. Πάντα πίστευαν ότι ο χρυσός μπορεί να τους κάνει ευτυχισμένους...
Φύλλο φύλλο, το Χελιδόνι πήρε το χρυσάφι μακριά, μέχρι που ο Πρίγκιπας φαινόταν θαμπός και γκρίζος. Φύλλο φύλλο, πήγαινε το χρυσό στους φτωχούς, και τα πρόσωπα των παιδιών κοκκίνισαν, και γέλασαν και έπαιξαν παιχνίδια στο δρόμο. «Έχουμε ψωμί τώρα!» φώναζαν.
Το χελιδόνι απόκαμε και πάγωσε.
Ο Πρίγκιπας απογυμνώθηκε από την δανεική λάμψη του κι άχρηστος πια για τους ανθρώπους της εξουσίας, παραδόθηκε στην πυρά.
Μα όταν ο Θεός είπε στον άγγελό του «φέρε μου τα δύο πιο πολύτιμα πράγματα της πόλης», εκείνος του έδωσε την μολυβένια καρδιά του Πρίγκιπα και το άψυχο πουλί.
Στον κόσμο του Ποσειδώνα, στον παράδεισο που αναζητάς, δεν μετράνε πλούτη και αξιώματα, μόνον η Αγάπη σε λούζει με το φως της.
Συνέχισε λοιπόν να ζυγίζεις, να μετράς και να αποδεικνύεις, αφού αυτή είναι η μισή σου φύση, έχε μάτια όμως και για την άλλη, αυτή που ακυρώνει τα γήινα δεσμά σου.
