Υπάρχουν ημέρες σαν κι αυτές, που η ζωή σε σπρώχνει μπροστά, σου δίνει αφορμές για να κάνεις τις μικρές ή μεγαλύτερες επαναστάσεις σου, να χειραφετηθείς από όλα αυτά που σε κρατάνε δέσμιο της μιζέριας. Όχι τόσο της οικονομικής, όσο της ψυχικής.
Και μην πάει ο νους σου σε μάχες και διαδηλώσεις, σε φωτιές και σε καπνούς. Για τη χαρά σου γράφω, αυτήν που εξόρισες εν ονόματι της ανάγκης.
Ίσως έχεις «μαγκωθεί», έχεις πάψει να ελπίζεις στο καλύτερο για σένα και για τους ανθρώπους που αγαπάς. Έχεις υποκύψει στην ανάγκη, χάνοντας μεγάλο μέρος της μεγαλοψυχίας σου. Έχεις πάψει να πιστεύεις γιατί ολοένα σε προδίδουν. Με σφιγμένο πρόσωπο, μετράς και ξαναμετράς αυτά που σου λείπουν και βλέπεις ότι ολοένα αυξάνονται. Στον ορίζοντά σου δε βλέπεις, παρά μόνον μαύρα σύννεφα και πλακώνεται η ψυχή σου. Ζόφος παντού... Τα χρέη και η δυστυχία σε σκιάζουν. Έχασες τον αυθορμητισμό σου, έσβησες την δημιουργική σου φλόγα και ταμπουρώθηκες, κλείστηκες στην φυλακή σου.
Όμως η ευτυχία σου κι η χαρά σου δεν εξαρτώνται μόνον από τις παροχές ή τις ευκολίες σου. Ξέρεις ότι υπάρχουν συνάνθρωποί σου που έχουν τα πάντα, χωρίς να χαίρονται πραγματικά. Τους βλέπεις γύρω σου, ίσως μάλιστα να έχεις βρεθεί κι εσύ στη θέση τους για ένα φεγγάρι. Όμως, ξέρεις ακόμη ότι τα παιδιά μπορούν και χαίρονται με «μικροπράγματα». Το πέταγμα μιας πεταλούδας, ένας καλός λόγος, ένα παιχνίδι, μια αγκαλιά, φέρνουν πάλι το γέλιο στο πρόσωπό τους κι ας ήταν πριν από μια στιγμή συννεφιασμένο.
Η δική σου παιδικότητα που πήγε; Που καταχωνιάστηκαν η χαρά, το παιχνίδι, η δημιουργικότητά σου; Αυτό είναι που σου λείπει.
Λες ότι τα παιδιά δεν ξέρουν, γι’ αυτό μπορούν και είναι ευτυχισμένα. Δεν έχουν σκοτούρες παρά μόνον αυτές που τους βάζουν οι μεγάλοι. Σωστό αλλά ταυτόχρονα και λάθος όταν γίνεται το άλλοθι για την δυσθυμία σου. Το μεγαλύτερο δίδαγμα της παιδικής ψυχολογίας είναι ότι τελικά όλα εξαρτώνται από το πώς παίρνεις τα πράγματα κι από το πόσο έτοιμος είσαι να τρυγήσεις τις μικρές καθημερινές ευτυχισμένες στιγμές σου. «Όχι» λες... «έχω πρόβλημα, δεν είναι η ώρα για παιχνίδια», ξεχνώντας ότι μέσα από το παιχνίδι μπορεί να βρεις τις λύσεις που αναζητάς.
Οι βαριές σκέψεις είναι αυτές που δηλητηριάζουν την ευτυχία σου κι αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύεις αντί για λύσεις, σου προσθέτουν νέες σκοτούρες. Μένεις αγκιστρωμένος στο πρόβλημά σου, όσες πεταλούδες κι αν φτερουγήσουν μπροστά σου. Θεωρείς τον εαυτό σου πολύ σοφό και ώριμο για να παρασύρεσαι από κάποια εφήμερα ή ανούσια «μαγικά».
Πόσο άχρηστη είναι η σοφία που δεν ωφελεί τους σοφούς!
Σκέψου ότι, ακολουθώντας «τυχαία» μια πεταλούδα, μπορεί να σκοντάψεις στην τύχη σου. Να σου ανοιχτεί ένας νέος θαυμαστός κόσμος, που ποτέ δεν θα γνώριζες, αν έμενες συνοφρυωμένος στη θέση σου. Αν θεωρούσες ότι η τύχη και η ευτυχία θα έρθουν να σε βρουν χωρίς να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου και χωρίς να αλλάξεις τις σταθερές σου.
Λες «Θεέ μου βοήθησέ με» αλλά το εννοείς, εγκλωβισμένος στις πεποιθήσεις σου. Θέλεις να σε βοηθήσει μόνον με τον τρόπο που εσύ αντιλαμβάνεσαι. Κι αν το σύμπαν σου δείξει την εύνοιά του με ένα διαφορετικό τρόπο, τα μάτια σου παραμένουν ερμητικά κλειστά. Η καρδιά σου δεν ανοίγει, δεν νοιώθεις, δεν αφουγκράζεσαι. Ασεβείς απέναντι στην τύχη σου κι ύστερα την καταριέσαι...
Δες την πεταλούδα σου, λοιπόν και ακολούθησέ την. Παίξε με τη ζωή για να βρεις τη χαρά σου, την τύχη σου, τον εαυτό σου.
