Ζητάς την τέλεια σχέση, «το άλλο σου μισό» μα η αλήθεια είναι ότι τώρα που έφτασες στο σταυροδρόμι η καρδιά σου τρέμει σαν το ψάρι.
Στέκεις αποσβολωμένος κι εγκλωβισμένος στα ψεύτικα διλήμματά σου. Στεγανός στο ζωοποιό πνεύμα, παράλυτος στην αλλαγή. Τυφλός μπροστά στο φως, υποκριτής μπροστά στην αλήθεια. Έδεσες εσύ ο ίδιος πισθάγκωνα τον εαυτό σου με όλα εκείνα που σου δάνεισε η κοινωνία του «πάρε-δώσε» για να σε κρατά στο χέρι. Συνήθισες, μάλιστα, στην μετριότητα των «έχω» σου.
Γιατί μίκρυνες ακόμη και τον πανδαμάτορα έρωτα. Τον παζαρεύεις, τον έκανες μια πλαστική ηδονή, απαλλαγμένη από κάθε αληθινό συναίσθημα. Τον έκανες τρόπαιο, ένα σκουπίδι με χρυσό περιτύλιγμα, για να μοιάσει στον χειρότερο εαυτό σου, που σε έμαθαν να λογίζεις ως καλύτερο. Τον ισοπέδωσες, τον έκανες εμπόρευμα, μόνο που από αυτό θα αγοράσουν και τα παιδιά σου. Κατηγορείς τους άλλους για την ανηθικότητα τους, την ίδια στιγμή που φαντασιώνεις και ζηλεύεις την επιτυχία τους, την εκπόρνευση τους.
«Όχι» λες, αντιδράς και δυσανασχετείς. «Δεν είμαι εγώ αυτός που περιγράφεις!»
Αλλά αν τελικά δεν βρεις τρόπο να δραπετεύσεις από την παγίδα που έχεις πέσει, τότε θα σου συμβούν όλα εκείνα που ο μικρός εαυτός σου έμαθε να φοβάται. Θα χάσεις, θα πέσεις, θα σωριαστείς και δεν θα σηκωθείς ξανά.
Τούτες τις μέρες, η Αφροδίτη πορεύεται μαζί σου στο σταυροδρόμι του έρωτα. Χαιρετά κάποιους παλιούς της γνώριμους, τον Κρόνο, τον Χείρωνα και τον Πλούτωνα, κοιτάζεται στον καθρέφτη της, που στην πραγματικότητα είναι ο δικός σου καθρέφτης κι αναρωτιέται.
«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος έχει το πάνω χέρι;»
Όμως αυτό το ερώτημα βγαίνει από τα χείλη του Ανθρωπάκου, του μικρού ασήμαντου ανθρωπάκου, που όπως έγραψε κι ο Βίλχελμ Ράιχ είναι πάντα πρόθυμος να κατασπαράξει οτιδήποτε αντιμάχεται την πνευματική, συναισθηματική και νοητική φθήνια του.
Είναι αυτός που χαίρεται όταν μένεις θαμμένος στην μετριότητά σου.
Ξέρω ότι δεν θέλεις να σου συμβεί αυτό, ξέρω ότι κατά βάθος υποφέρεις. Γι’ αυτό σήμερα, αύριο, μεθαύριο, κάνε το βήμα σου και μην το αφήσεις μετέωρο. Κάνε πέρα τον μικρό εαυτό σου, που καταβροχθίζει την αγάπη σου με ανταλλάγματα και πωλητήρια. Βγες από τον σκουπιδότοπό σου, πριν σε πνίξει και θέσε το δικό σου ερώτημα:
«Πόσο πονάς την πραγματική Αγάπη;»
Αυτή είναι η μαγική φράση, που θα ενώσει τις αισθήσεις με το πνεύμα σου και το συναίσθημά σου με τη λογική σου. Γιατί αν μάθεις να πονάς, τότε θα μάθεις και να συγχωρείς.
Και ξεκίνα πρώτα από μέσα σου, άπλωσε χείρα φιλίας στα φαντάσματα σου. Γεύσου την «ασχήμια» σου. Κι ύστερα, πιάσε το χέρι του συντρόφου σου και θα τον δεις όπως δεν τον είχες δει ποτέ ως τώρα. Δεν είναι ο φόβος της απόρριψης, δεν είναι η ενοχή σου, δεν είναι τα απωθημένα σου που πλέκουν τα δάκτυλα σου στα δικά του. Δεν είναι η σύμβαση, ούτε ο φόβος της μοναξιάς σου, που σας έφερε κοντά αλλά η πίστη σου σε έναν καλύτερο κόσμο και πρώτα απ’ όλα τον δικό σου. Αποκαλύψου, λοιπόν, γιατί τώρα είναι η ώρα. Μην φοβάσαι την διαφορετικότητά σου, απλά ζήσε την.
Αν πάλι είσαι μόνος, κτίσε τον νέο σου κόσμο. Διώξε τα ξένα πρέπει και τους ξένους φόβους. Κράτα κι αγάπησε τα δικά σου, όσο κι αν σε έμαθαν να ντρέπεσαι γι’ αυτά. Μόνον έτσι θα πάψεις πια να τα συναντάς και να τα αναγνωρίζεις στους άλλους, τρέφοντας την αδιέξοδη κριτική σου. Η ασχήμια σου θα χαθεί μέσα σε μια στιγμή, μπροστά στο κάλλος της αγάπης σου.
Και δεν χρειάζεται ούτε να βιαστείς, ούτε να λαχταρήσεις, απλά να σπείρεις στον αγρό τον σπόρο της ευτυχίας σου. Όταν η Αφροδίτη σου δει την ομορφιά σου στον καθρέφτη σου, θα σε λούσει με την αγάπη σου. Όχι σαν αντάλλαγμα, πάψε πια να το βλέπεις έτσι. Είναι η εγκόλπωση των ανώτερων αξιών, είναι η ψηλάφηση της αλήθειας σου. Είναι η αγάπη σου για τον διαφορετικό εαυτό σου, που σε φέρνει αυτόματα κοντά στην ευτυχία σου, όχι το τίμημα ενός ξεπουλημένου έρωτα.
