Ο πόλεμος των Τιτάνων είχε προλεχθεί στον Κρόνο, από τον Ουρανό, λίγο πριν ξεψυχήσει κτυπημένος από το αδαμάντινο δρεπάνι που έφτιαξε γι' αυτόν το σκοπό η Γαία.
Και που να ξεφύγει με τέτοιο κάρμα ο Κρόνος, πολύ περισσότερο που φρόντισε να το θρέψει με νέα ανδραγαθήματα. Δεν υπήρχε κι ο Φρόιντ, βλέπετε, να του εξηγήσει το όνειρο, μπας και σωθεί.
Ανέτρεψε μεν τον πατέρα του, που σίγουρα είχε... σύνοδο Ήλιου-Ουρανού, χωρίς ωστόσο να αλλάξει κάτι το ουσιαστικό στον τρόπο διακυβέρνησης. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου... Μονόχνοτος αυταρχικός και παρανοϊκά ανασφαλής ήταν κι αυτός, κτίζοντας λιθαράκι-λιθαράκι την νέα επερχόμενη σύγκρουση ανάμεσα στις παλιές και τις νέες επαναστατικές δυνάμεις. Έξις, δευτέρα φύσις... Χιλιετίες πέρασαν από τότε κι όλοι οι εξουσιαστές αντιγράφοντας αυτήν την καταραμένη παλαιοθεϊκή νοοτροπία και μεθυσμένοι από την επιθυμία της κυριαρχίας, δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο: Τίποτε δεν μένει αιώνιο, ούτε καν αυτό...
Με το που ανέλαβε την εξουσία ο Κρόνος, φρόντισε κατ' αρχήν να «τιμήσει» κάποια από τα αδέλφια του, που μάταια πίστεψαν ότι η μοίρα τους άλλαξε (τι 3ος οίκος κι αυτός...) Έτσι τα καμάρια της Γαίας, οι Κύκλωπες, οι Γίγαντες κι οι Εκατόγχειρες, μετά την υποτιθέμενη επανάσταση, ξαναμπουντρουμιάστηκαν, βιώνοντας τα Τάρταρα part 2.
Ύστερα ο νέος ηγέτης βάλθηκε να θωρακίσει την καρέκλα του με τους γνωστούς και συνήθεις τρόπους. Αντικατέστησε τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, ενώ απέλυσε μια χιλιάδα «επίορκων» Ουράνιων υπαλλήλων για να τους αντικαταστήσει με άλλους φίλα προσκείμενους στο καθεστώς, που κι αυτοί με τη σειρά τους θα γίνονταν οι αυριανοί Κρόνιοι «επίορκοι». Ακόμη, στο θέατρο της Εξουσίας άλλαξε το όνομα στη μαρκίζα κι από «Ουρανός ο Πρώτος» έγινε «Κρόνος ο Θεριστής».
Ο πρώτος φυλάκιζε τα παιδιά του στα Τάρταρα κι ο δεύτερος, διαπιστώνοντας εμπράκτως την αχίλλειο πτέρνα αυτής της πολιτικής, αποφάσισε να τα τρώει (τι μανία κι αυτή με τα παιδιά...).
«Πιο σίγουρη φυλακή από την κοιλάρα μου δεν υπάρχει», σκέφτηκε, ως γνωστόν όμως ούτε αυτό το κόλπο έπιασε τελικά κι από Θεριστής έμεινε στην Ιστορία ως «Πετροφάγος».
Οι μετέπειτα Olympians and friends (οι ταλαίπωροι Κύκλωπες, Γίγαντες κι Εκατόγχειρες) γκρέμισαν την εξουσία του Κρόνου, ιδρύοντας τη δυναστεία του Δία, η οποία βέβαια άντεξε μέχρι να εμφανιστεί ένας Θεός που είχε πολύ καλύτερες σχέσεις με τον Υιό του. Όσο για τους friends είχαν τελικά πάνω-κάτω την ίδια μοίρα, με κάποιες παραλλαγές. Ανεπιθύμητοι και loosers, μετά την Τιτανομαχία και τις φιτιλιές που τους έβαλε η Γαία-Μάνα Κουράγιο, βρέθηκαν καταπλακωμένοι από διάφορα βουνά και ηφαίστεια, ως παράδειγμα για τις επερχόμενες γενιές, που θα τολμούσαν να αμφισβητήσουν τη δόξα των Ολυμπίων.
Διαχρονικός συμπρωταγωνιστής στο αρχέγονο δράμα ήταν βέβαια και ο μετέπειτα θεός του πολέμου, ο Άρης, που ανήκοντας στην πλευρά των νικητών έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του κάτω από την Τιτανομαχία, οικειοποιούμενος την ενέργεια και τη δράση των προκατόχων του στο ίδιο αξίωμα.
Στο μυθολογικό και καθ' όλα συμβολικό μοτίβο της Τιτανομαχίας, έχουμε μια ξεκάθαρη αποτύπωση της δράσης και της αντίδρασης, σε υψηλό επίπεδο μεν αλλά στην πρωτόγονη μορφή τους, εκεί όπου η μια με την ύπαρξη της επιβεβαιώνει και θεριεύει την άλλην, καθώς η Αγάπη λείπει σε ταξίδι. Και παρότι οι θεϊκοί χαρακτήρες των τότε πρωταγωνιστών δεν ανταποκρίνονται με ακρίβεια στην σύγχρονη αστρολογική persona τους, η ουσία είναι ότι ο Κρόνος και ο Ουρανός εκφράζοντας δύο αντίρροπες τάσεις, στηρίζουν την δύναμη τους ο ένας στον άλλον και δεν υπάρχει ουδείς λόγος να «τσιμπήσουμε» στο δόλωμα ποιός τελικά είναι ο καλύτερος από τους δύο. Αν πάρουμε θέση υπέρ του πρώτου, υιοθετώντας την στάση και την πολιτική του, τότε θα λουστούμε την αντεπίθεση του δεύτερου. Και αντίστροφα...
Στο παιχνίδι των λυσσαλέων ανταγωνισμών έξω από τον χώρο της πνευματικότητας, ουδείς γίνεται αντιληπτός χωρίς τον μεγάλο αντίπαλο του -χωρίς τη Σκιά του- μια συνήθως ολέθρια σχέση που ορίστηκε εύστοχα από τον Κ Γιουγκ ως προπομπός ενός ψυχικού σχίσματος, ικανού να αποπέμψει οριστικά κάθε δυνατότητα ολοκλήρωσης. Σε αυτό το επίπεδο, η συνύπαρξη των κάθε είδους νικητών με την έννοια της ενότητας έχει αποδειχθεί ένα εξαιρετικά δύσκολο στοίχημα, ένας γρίφος που ψάχνει τον Οιδίποδα του.
Και η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε στην Σεληνιακή έκλειψη της Πέμπτης να έχουμε ένα ακόμη επεισόδιο στην σύγκρουση Κρόνου-Ουρανού, που όμως είναι στο χέρι μας να τη μετατρέψουμε σε σύνθεση. Γιατί, όσο και να φαίνεται παράδοξο, εν δυνάμει πλεονεκτούμε από εκείνους τους αρχαίους θεούς, που στερημένοι από την Αγάπη έβγαζαν ο ένας το μάτι του άλλου, χωρίς κανείς τους να διασφαλίσει για πάντα το ποθούμενο.
Από τη μια, τα Φώτα σε όψεις με τον Κρόνο στο Σκορπιό και τον Άρη στον Ταύρο, θεσμοθετούν τους κανόνες μιας σύγκρουσης αλλά και της διπλωματίας που θα μπορούσε να την αποτρέψει. Εδώ το διακύβευμα είναι κυρίως οικονομικό μαζί με όλα εκείνα που κάνουν πολλούς να νιώθουν ότι αν δεν «έχουν», τότε δεν «είναι».
Από την άλλη, τα ίδια Φώτα στην αστρική εκδοχή τους είναι δεμένα στο άρμα του τροπικού Ουρανού στον Κριό, δρομολογώντας αιρετικές ή ανατρεπτικές εκφάνσεις, με βασικό κριτήριο το αυτεξούσιο που απειλείται από την Ανάγκη και αντιστέκεται σε αυτήν.
«Ανάγκα και θεοί πείθονται», όχι όμως απαραίτητα και οι άνθρωποι, που ως είδος κουβαλάμε την παράξενη τρέλα να βγάζουμε κοροϊδευτικά τη γλώσσα ακόμη κι απέναντι στον Δημιουργό μας. Αυτή η αυθάδεια, η αρχαία «Ύβρις» είναι που μας κάνει ξεχωριστούς κι αγαπημένους στο Βασίλειο των Ουρανών, αφού εμπεριέχει τη μοναδικότητα ενός «άσωτου» Εγώ, ικανού να μεταλαμπαδεύσει την φλόγα της ανατροπής στα υψηλότερα κλιμάκια της πλάσης. Ο παντοδύναμος Θεός δεν μπορεί να αυτοκαταστραφεί, αυτή είναι η μόνη και βασανιστική αδυναμία του, που μπορεί να βρει τη γιατρειά της «ξεπατικώνοντας» με αγάπη την αιρετική στάση μας απέναντι στα πράγματα.
Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η ουσιαστική απάντηση στο «γιατί υπάρχουμε και τι σκοπό εξυπηρετούμε στην εξέλιξη». Δεν είμαστε παρά ένα θεάρεστο πείραμα, εκπορευόμενο από την Αγάπη αλλά και την μελαγχολική βαρεμάρα της αιωνιότητας.
«Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια», διατείνεται η γνωστή παροιμία, μα αν αυτό ισχύει μια φορά στον μικρό μας κόσμο, έχει χιλιαπλάσια αξία σε εκείνον των «μεγάλων», που ζουν εγκλωβισμένοι στην αθανασία τους. Για αυτούς, εμείς είμαστε οι μικροί και οι τρελοί, που ναι μεν ζούμε κάτω από τους δικούς τους κοσμικούς νόμους, αλλά με τη σκέψη μας να είναι μονίμως προσανατολισμένη στην ανατροπή τους. Αυτό είναι το μοντέλο Άνθρωπος, το μοντέλο Κρόνου-Ουρανού.
Και δεν υπάρχει πιο παραστατική επιβεβαίωση κι επιβράβευση αυτής της αλήθειας από το σκάκι, το παιχνίδι με τους πιο αυστηρούς νόμους λογικής, όπου όμως τα ασήμαντα πιόνια γίνονται βασίλισσες, όταν καταφέρουν να φτάσουν στο τέρμα του δρόμου τους. Η απόλυτη υπέρβαση σε έναν κυριολεκτικά τετραγωνισμένο κόσμο ή αλλιώς η πινελιά του Ποσειδώνα και του Πλούτωνα στις ζωές μας.
Φυσικά, τρελός από τρελό διαφέρει κι έχει σημασία πόσο καλά έχουμε δουλέψει ή είμαστε διατεθειμένοι να αξιοποιήσουμε την ιδιαιτερότητα μιας αναπτυσσόμενης συνειδητότητας. Γιατί αν ζούμε ακόμη στην ψυχική εποχή των σπηλαίων, η εμπλοκή μας σε μια κοσμική αντίθεση θα έχει νομοτελειακά ως αποτέλεσμα την συντριβή μας ανάμεσα στον Νόμο του ενός και του άλλου.
Όταν ο Ουρανός μονομαχεί με τον Κρόνο στα μαρμαρένια αλώνια της μη αναπτυγμένης συνειδητότητας, τότε τα αντίθετα φαντάζουν ως ανήμερα θεριά και η κάθε επιλογή σέρνει μαζί της ένα ανυπολόγιστο κόστος.
Στον αντίποδα, η σύνθεση των αντιθέτων, η μεταμόρφωση μας από άβουλο πιόνι σε βασίλισσα, η χειραφέτηση μας από το «μοιραίο» και η πίστη μας σε αυτήν, είναι που το κάνει γόνιμο και το μετατρέπει σε μοχλό ανάπτυξης.
Το παλιό και το καινούριο, το θέσφατο και το αιρετικό, το πρέπον και το αδόκιμο, το «σίγουρο» και το ανατρεπτικό, απλώνουν την πραμάτεια τους στους ουρανούς κι εμείς καλούμαστε να διαλέξουμε τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η όσμωση της ενέργειας των αντιθέτων.
Στο βιωματικό δρώμενο των ημερών συμμετέχουμε... σχεδόν όλοι, είτε ως θεατές, είτε ως πρωταγωνιστές! Κατ' αρχήν οι εκπρόσωποι των τεσσάρων σταθερών ζωδίων (Ταύροι, Λέοντες, Σκορπιοί και Υδροχόοι) έχουν την πρωτοκαθεδρία, αφού η έκλειψη γίνεται στα χωράφια τους. Αλλά και εκείνοι των παρορμητικών (Κριοί, Καρκίνοι, Ζυγοί και Αιγόκεροι), δεν φείδονται συμμετοχών αφού εκτός από την αστρική θέση των Φώτων (11η μοίρα Ζυγού-Κριού) που ενεργοποιεί όσες και όσους έχουν «κάτι» εκεί κοντά, μια Σεληνιακή έκλειψη ενεργοποιεί πάντα και την Νέα Σελήνη της οποίας έπεται.
Εδώ να θυμίσω ότι η Νέα Σελήνη του Απριλίου ήταν -και είναι... φωτιά και λαύρα με τον Άρη και τον Ουρανό να «δίνουν ρέστα» στον παρορμητικό «σταυρό» αλλά και τις αστρικές θέσεις των βασικών δεικτών της να ενεργοποιούν τα τέσσερα μεταβλητά ζώδια (συγκεκριμένα τις περιοχές 11η έως 16η μοίρα και 25η έως 29η). Έτσι και οι Δίδυμοι, Παρθένοι, Τοξότες και Ιχθύες που έχουν τον Ήλιο, τη Σελήνη, τον Ωροσκόπο τους ή κάτι άλλο σημαντικό σε αυτές τις ζώνες ανήκουν επίσης στις ομάδες «υψηλών προδιαγραφών».
*Θέλετε να μάθετε τι προβλέπουν για εσάς τα άστρα για τον επόμενο χρόνο; Το astrology.gr έχει τις απαντήσεις εδώ.
