Η Περσεφόνη βουλιάζει στο Θριάσιο πεδίο, φορώντας την Κυνή του Πλούτωνα. Η χαρά σου βουλιάζει κι αυτή στην λάσπη.
Αιγύπτιοι σκλάβοι μαστιγώνονται μέχρι θανάτου κι οι ψυχές τους χάνονται στις πυραμίδες, μα η κατάρα της μούμιας τους ακολουθεί και διαρκώς δραπετεύουν προς την επόμενη κόλασή τους.
Ξαναγεννιούνται στις φάμπρικες του τρίτου κόσμου και στα καραβάνια των προσφύγων, στις φαβέλες του Ρίο και στις ερήμους της Αφρικής.
Πείνα, Δίψα και Πόνος
Η αρρώστια πολιορκεί τις πόλεις σου. Κλειδαμπαρώνεσαι, μα δε μπορείς να φυλαχτείς από τον μικρό αόρατο εχθρό σου.
Χιτσκοκικά πουλιά ταράζουν την γαλήνη σου. Οι αρχαίες Άρπυιες σκορπούν τον τρόμο και πύρινα βέλη χαράζουν τον ουρανό.
Ξοπίσω τους στέκει ο θεός του πολέμου κραδαίνοντας το κεφάλι της Μέδουσας
κι εσύ απομένεις μόνος κι ανήμπορος να καρτεράς το πετρωμένο τέλος σου.
Γονατίζεις και προσεύχεσαι, τι άλλο σου μένει να κάνεις;
Μα να που το όραμά σου αλλάζει
Η Αθηνά σου προσφέρει ξανά την καλογυαλισμένη ασπίδα της και τα δεινά σου καθρεφτίζονται στο πουθενά. Χάνονται στο φως του ήλιου και στο άπειρο του Διαστήματος. Είναι η σοφία σου που θα νικήσει τα "θεριά".
Σε μπολιάζουν πια μορφές πνευματικές, που έζησαν στον πλανήτη σου και ζουν ακόμη στην μνήμη σου. Αναζητητές, που μεταστοιχείωσαν την βία σε πολιτισμό.
Και πίσω τους ανατέλλει ο Ήλιος της Αγάπης.
Ο Άρης, ο Ουρανός κι ο Πλούτωνας τον προσκυνούν. Μπροστά του δείχνουν τόσο δα μικροί κι εσύ… να που μεγαλώνεις και γίνεσαι θεόρατος.
Είναι πια οι υπηρέτες σου κι όχι το φόβητρό σου.
