Η Δέσποινα Καμπούρη γράφει: «Κοιμήσου μπέμπα μου!»

Καταρχήν το ίδιο γιατί πονάει και σε δεύτερο βαθμό τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που υπομένουν μία μόνιμη γκρίνια, αναίτια –φαινομενικά- ξεσπάσματα και φυσικά… ατέλειωτη αυπνία αφού τα βραδινά κλάματα φροντίζουν να κρατούν άγρυπνα όλα τα μέλη.

‘Ένα τέτοιο βράδυ βιώσαμε χθες όταν το μωρό ξύπνησε κλαίγοντας και φώναζε «μαμά». Μόλις ξάπλωσε στην αγκαλιά μου ηρέμισε. Της ήταν αδύνατο να ξανακοιμηθεί. Γύρναγε σαν τη σβούρα ανάμεσά μας στο κρεβάτι, πέταγε τα σκεπάσματα και ήταν πολύ νευρική. Στιγμιαία σκέφτηκα να την βάλω στο κρεβάτι της Έλενας. Αγαπάει πολύ την αδερφή της και αυτό μπορεί να της δημιουργούσε μια αίσθηση ευφορίας και ζεστασιάς.

Την πήρα αγκαλιά και πήγαμε στο δωμάτιο της Έλενας. Της ψιθύρισα «Λενιώ μου, μπορεί να κοιμηθεί δίπλα σου η μικρή;». Η Έλενα άνοιξε τα ματάκια της, μας κοίταξε και σήκωσε το πάπλωμά της για να κουρνιάσει το μωρό. Την πήρε αγκαλίτσα. Έβαλα γύρω τους μαξιλάρια και περίμενα μέσα στο σκοτάδι να δω πώς θα νιώσει η Χριστίνα.

Διαβάστε περισσότερα στο Mothersblog.gr