Ένα απόφθεγμα λέει: Η εμπειρία είναι μια δύσκολη δασκάλα, διότι πρώτα σου δίνει το τεστ και μετά το μάθημα.
Είναι ακριβώς έτσι. Θα βάλουμε πρώτα το χέρι μας στη φωτιά, ως άπιστοι Θωμάδες, όταν οι γονείς μας, μας έχουν ήδη πει ότι καίει. Θα καούμε. Θα ψευτοκλάψουμε, θα μάθουμε. Ο αδαής, ο άπιστος και ο γνώστης.
Ο κύκλος ολοκληρώνεται, αφού πρώτα ακολουθήσουμε τη φύση μας: Οι εμπειρίες είναι ο θεμέλιος λίθος της μάθησής μας. Χωρίς αυτές, όλη η θεωρία του κόσμου, είναι άχρηστες αράδες, κενά λόγια, σίγουρα, όχι κτήμα δικό μας.
Δέχομαι να ακολουθήσω τη σειρά που θέτει αυτή η δασκάλα. Δε θα με ευχαριστεί πάντα, μα, εκεί ακριβώς βρίσκεται και το μεγαλείο της. Να επιλέγω να συμμορφώνομαι, ή να αγνοώ τις διδασκαλίες της. Μπορώ επίσης να την αμφισβητήσω και να ζητήσω να επαναλάβω το πείραμα ξανά και ξανά για να δω αν το αποτέλεσμα θα αλλάξει. Γιατί όχι; Θα χάσω το χρόνο μου; Και λοιπόν; Ούτε κι αυτόν τον ορίζω.
...Αλλά αυτό, είναι μια άλλη κουβέντα!
